«Αρχή σοφίας ονομάτων
επίσκεψις»
- Αρχή παιδεύσεως η των
ονομάτων επίσκεψις -
(Είναι παρακαταθήκη του
Κυνικού φιλοσόφου Αντισθένη)
Του Βασιλείου
Κων/ντή Σχίζα
Μέλους της Εταιρείας
Πελοποννησιακών Σπουδών
Εάν ξεχάσουμε την προέλευση, τη ρίζα των ελληνικών λέξεων ή
μας επιβάλλουν να την μεταβάλουμε προς το χείρον (ισοπέδωση/παγκοσμιοποίηση) με
την απάλειψη συμφώνων, τόνων, πνευμάτων, νεωτεριστικών εκφράσεων αλλά και του νεοφανούς
βαρβαρίζοντος ιδιώματος που το λένε «γκρίκλης», τότε μας λέει ο Κωστής Παλαμάς
πως οι ίδιες οι λέξεις με την ορθογραφία
τους πάντα θα μάς υπενθυμίζουν την προέλευσή τους.
Στην ελληνική
γλώσσα είναι η λέξη (το σημαίνον) και η έννοιά της, το (σημαινόμενο). Οι δύο αυτές έννοιες έχουν απ’
αρχής σχέση. Αντίθετα με άλλες γλώσσες η
κάθε λέξη (το σημαίνον) δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την έννοιά της (το
σημαινόμενο).
Έτσι στη γλώσσα μας
μέσω της ετυμολογίας μπορούμε να καταλάβουμε μια «δύσκολη» λέξη. Π.χ. η
λέξη «αστέρι» στην προγονική μας γλώσσα
λέγεται «αστήρ».
Η λέξη αυτή σημαίνει
ότι το αστέρι κινείται συνεχώς στον ουρανό, ή δεν στέκεται ή δεν είναι ακίνητο.
Συγκεκριμένα ο «αστήρ» αποτελείται από δύο λέξεις, το στερητικό «α» και τη λέξη
«στηρ» από το ρήμα ίστημι, δηλαδή α+στηρ
= αστήρ= αστέρι.