Ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Γορτυνίας (1798) και υπήρξε Αγωνιστής του 21, αλλά και ιστορικός του Αγώνα. Από νέος υπηρέτησε τα ιδανικά της Φιλικής Εταιρείας που τον έστειλε στην Πελοπόννησο να οργανώσει τον Αγώνα. Είχε μυηθεί στη Ρωσία όπου είχε μεταβεί ασχολούμενος με το εμπόριο. Πολέμησε παντού όπου και ο Κολοκοτρώνης, σαν υπασπιστής και γραμματικός του.
Έγραψε τα “Απομνημονεύματα του Αγώνος”, τους “Βίους Πελοποννησίων Ανδρών”, τον «Βίον του Παπαφλέσσα», κ.ά. Πέθανε στην Τρίπολη το 1878.
Έγραψε τα “Απομνημονεύματα του Αγώνος”, τους “Βίους Πελοποννησίων Ανδρών”, τον «Βίον του Παπαφλέσσα», κ.ά. Πέθανε στην Τρίπολη το 1878.
Ο Φωτάκος γράφει στα "Απομνημονεύματα" του για τις προετοιμασίες της Ελληνικής Επανάστασης:
“Από τας αρχάς του Ιανουαρίου του 1821 αφού τα πάντα ωρίμασαν, άρχισαν οι Έλληνες και ήρχοντο εις τα σπίτια των από τα ξένα, από την Ρωσίαν, Βλαχίαν, Μολδαυίαν, Κωσταντινούπολιν, Σμύρνην και από τα άλλα μέρη δια να λάβουν μέρος κατά την αποφασισθείσαν από τους αποστόλους της Εταιρείας ημέραν δια τον υπέρ της πατρίδος αγώνα.
Ευθύς καθώς ήρχοντο εις τα χωρία των ή εις τας πόλεις των, διαδίδετο η ιδέα της επαναστέσεως εις όλους τους συγγενείς και γείτονας των.
Οι αρχιερείς εσυγχωρούσαν εις τους ιερείς να διαβάζουν εις τας εκκλησίας παρακλήσεις νύκτα και ημέραν προς τον Θεόν δια να ενισχύσει τους Έλληνας εις τον μέλλοντα αγώνα και εις τους πνευματικούς δε και στους άλλους κληρικούς εσυγχώρησαν να παρακινούν κατά την εξομολόγησιν των τους Έλληνας εις την επανάστασιν και να τη θεωρούν ως θρησκευτικώς συγχωρεμένην διότι ο Θεός όλους τους ανθρώπους έπλασεν ελεύθερους……..
Όλας τας νύκτας οι έλληνες οπλοποιοί (τουφεξίδες, σιδηρουργοί, ξυλουργοί αι άλλοι) εδούλευαν κρυφά από τους Τούρκους και από τες γυναίκες των για τα αναγκαία του πολέμου και ήτο εμποδισμένον και αφωρισμένον να κάμνουν μεταξύ των φιλονικία και εξηγήσεις δια τον μέλλοντα σκοπόν των. ……
Ό,τι άκουαν οι Έλληνες περί της ελευθερίας των το επίστευαν και εφαρμόσθη η κοινή παροιμία “να μου λέγης ό,τι αγαπώ και το πιστεύω”. Επίστευαν εις την αόρατον αρχήν της Εταιρείας και τους λόγους των αποστόλων τους ενόμιζαν λόγους Θεού……..
Άκουαν οι Τούρκοι λόγια, ότι οι Έλληνες αρματώνονται δια να επαναστατήσουνε, τα έλεγαν των Ελλήνων και αυτοί τους απεκρίνοντο:
-Αγάδες, από μας δεν είναι τίποτε, αυτά δεν είναι ιδικά μας πράγματα, τα κουβαλούν οι φίλοι του Αλή πασά, δια να ενοχοποιήσουν ημάς τους πιστούς δούλους του Σουλτάνου και να κατορθώσουν να συγχωρήση ο Αφέντης μας τον Αλή πασά και να τον στείλη πίσω εις την Πελοπόννησον. Εξεχάσατε τα περασμένα, όπου μας έκαναν οι Αρβανίται, και πόσα εμεταχειρίσθημεν δια να τους βγάλωμεν από τον Μοριά;
Τοιουτοτρόπως τα εσκέπαζαν και απεκοίμιζαν τους Τούρκους. Αν τυχόν έψαχναν κανένα και του εύρισκαν πάνω του μπαρούτην ή άρματα ή τον έβλεπαν να αγοράζη μπαρούτην ή μολύβι ή πέτρες τον ερωτούσαν τι τα θέλει. Τους απεκρίνετο μωροθαύμαχτα.
-Δεν γνωρίζεις, αγά μου, τι τραβούμε από τα ζουλάπια (λύκους, και άλλα άγρια θηρία), μελίσσι είναι, μας έφαγαν τα ζωντανά και δεν θα μας αφήσουν κανένα, ελύσσαξαν και άρχισαν να χύνωνται επάνω μας να μας φάνε.
Δια να τους πιστεύσουν δε περισσότερον, την νύχτα οι ποιμένες (τσοπάνηδες) έρριχναν κάπου-κάπου τουφέκια, εφώναζαν ότι ήλθαν λύκοι να τους φάγουν τα πρόβατα. Πολλοί μάλιστα από τους Τούρκους κεχαγιάδες οι οποίοι εκάθοντο εις τα χωρία και είχαν μαζί με τους Έλληνες πρόβατα, τους έδιδαν μπαρούτι και βόλια δια τους λύκους και εβεβαίωναν και τους άλλους ότι δια λύκους αγοράζουν τα μπαρούτια οι ραγιάδες.
Αργότερα άρχισαν να πηγαίνουν εις τα βουνά να ρίχνουν εις το σημάδι και να γυμνάζονται εις το τουφέκι, εφορούσαν άρματα, έπλεκαν τσαρούχια, έφκιαναν μπαλάσκες και τα συλαχλίκια των, ετραγούδαγαν του Ρήγα τα ηρωϊκά τραγούδια, εδιάβαζαν τα γράμματα της Εταιρείας και άλλα, τα οποία τους ήρχοντο από τους αδελφούς και τα έκρυβαν εις τους βράχους ή εις τες σπηλιές, τα δε άρματα τα άλειφαν με μελούδι και τα εκρέμων εις τα έλατα και εις άλλα δένδρα, διότι εις τα σπίτια των τα έπαιρναν οι Τούρκοι. Και ολοένα προετοιμάζοντο και επερίμεναν την καλήν ώραν της Επαναστάσεως”.
Ευθύς καθώς ήρχοντο εις τα χωρία των ή εις τας πόλεις των, διαδίδετο η ιδέα της επαναστέσεως εις όλους τους συγγενείς και γείτονας των.
Οι αρχιερείς εσυγχωρούσαν εις τους ιερείς να διαβάζουν εις τας εκκλησίας παρακλήσεις νύκτα και ημέραν προς τον Θεόν δια να ενισχύσει τους Έλληνας εις τον μέλλοντα αγώνα και εις τους πνευματικούς δε και στους άλλους κληρικούς εσυγχώρησαν να παρακινούν κατά την εξομολόγησιν των τους Έλληνας εις την επανάστασιν και να τη θεωρούν ως θρησκευτικώς συγχωρεμένην διότι ο Θεός όλους τους ανθρώπους έπλασεν ελεύθερους……..
Όλας τας νύκτας οι έλληνες οπλοποιοί (τουφεξίδες, σιδηρουργοί, ξυλουργοί αι άλλοι) εδούλευαν κρυφά από τους Τούρκους και από τες γυναίκες των για τα αναγκαία του πολέμου και ήτο εμποδισμένον και αφωρισμένον να κάμνουν μεταξύ των φιλονικία και εξηγήσεις δια τον μέλλοντα σκοπόν των. ……
Ό,τι άκουαν οι Έλληνες περί της ελευθερίας των το επίστευαν και εφαρμόσθη η κοινή παροιμία “να μου λέγης ό,τι αγαπώ και το πιστεύω”. Επίστευαν εις την αόρατον αρχήν της Εταιρείας και τους λόγους των αποστόλων τους ενόμιζαν λόγους Θεού……..
Άκουαν οι Τούρκοι λόγια, ότι οι Έλληνες αρματώνονται δια να επαναστατήσουνε, τα έλεγαν των Ελλήνων και αυτοί τους απεκρίνοντο:
-Αγάδες, από μας δεν είναι τίποτε, αυτά δεν είναι ιδικά μας πράγματα, τα κουβαλούν οι φίλοι του Αλή πασά, δια να ενοχοποιήσουν ημάς τους πιστούς δούλους του Σουλτάνου και να κατορθώσουν να συγχωρήση ο Αφέντης μας τον Αλή πασά και να τον στείλη πίσω εις την Πελοπόννησον. Εξεχάσατε τα περασμένα, όπου μας έκαναν οι Αρβανίται, και πόσα εμεταχειρίσθημεν δια να τους βγάλωμεν από τον Μοριά;
Τοιουτοτρόπως τα εσκέπαζαν και απεκοίμιζαν τους Τούρκους. Αν τυχόν έψαχναν κανένα και του εύρισκαν πάνω του μπαρούτην ή άρματα ή τον έβλεπαν να αγοράζη μπαρούτην ή μολύβι ή πέτρες τον ερωτούσαν τι τα θέλει. Τους απεκρίνετο μωροθαύμαχτα.
-Δεν γνωρίζεις, αγά μου, τι τραβούμε από τα ζουλάπια (λύκους, και άλλα άγρια θηρία), μελίσσι είναι, μας έφαγαν τα ζωντανά και δεν θα μας αφήσουν κανένα, ελύσσαξαν και άρχισαν να χύνωνται επάνω μας να μας φάνε.
Δια να τους πιστεύσουν δε περισσότερον, την νύχτα οι ποιμένες (τσοπάνηδες) έρριχναν κάπου-κάπου τουφέκια, εφώναζαν ότι ήλθαν λύκοι να τους φάγουν τα πρόβατα. Πολλοί μάλιστα από τους Τούρκους κεχαγιάδες οι οποίοι εκάθοντο εις τα χωρία και είχαν μαζί με τους Έλληνες πρόβατα, τους έδιδαν μπαρούτι και βόλια δια τους λύκους και εβεβαίωναν και τους άλλους ότι δια λύκους αγοράζουν τα μπαρούτια οι ραγιάδες.
Αργότερα άρχισαν να πηγαίνουν εις τα βουνά να ρίχνουν εις το σημάδι και να γυμνάζονται εις το τουφέκι, εφορούσαν άρματα, έπλεκαν τσαρούχια, έφκιαναν μπαλάσκες και τα συλαχλίκια των, ετραγούδαγαν του Ρήγα τα ηρωϊκά τραγούδια, εδιάβαζαν τα γράμματα της Εταιρείας και άλλα, τα οποία τους ήρχοντο από τους αδελφούς και τα έκρυβαν εις τους βράχους ή εις τες σπηλιές, τα δε άρματα τα άλειφαν με μελούδι και τα εκρέμων εις τα έλατα και εις άλλα δένδρα, διότι εις τα σπίτια των τα έπαιρναν οι Τούρκοι. Και ολοένα προετοιμάζοντο και επερίμεναν την καλήν ώραν της Επαναστάσεως”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου