Εικόνες της φύσης

Εικόνες της φύσης
Τρίπολη Αρκαδίας-Πλατεία Άρεως, Ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2021

Ο θάνατος Πάνου Κολοκοτρώνη-Νοέμβριος 1824

Το Νοέμβριο του 1824 σκοτώνεται ο Πάνος  Κολοκοτρώνης, πρωτότοκος γιος του Γέρου του Μωριά, από αδελφικά χέρια, στο φοβερό εμφύλιο που είχε ξεσπάσει  στις τάξεις των Ελλήνων, ενώ  η Επανάσταση ήταν σε εξέλιξη. Από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας που δυστυχώς δεν έγιναν μάθημα.
“…..και τότε βολή τουφεκίου θανατηφόρος εστέρησε την Ελλάδα και άλλου εκ των γνησιωτάτων τέκνων της. Ο δε θάνατος αυτού όχι μόνον ήτο κεραυνός δια τον δυστυχή πατέρα του, αλλ’ επροξένησε και απελπισίαν εις τους αντιπολιτευομένους και λύπην εις όλους σχεδόν τους Έλληνας. Όλοι εθρήνησαν τον κακόμοιρο Πάνον ως άξιον ενδοξοτέρου θανάτου! Ο πολύ πλέον κακόμοιρος πατήρ του απώλεσε το εδραιότερον έρεισμα της οικογενείας του, τον υπέρ της πατρίδος συναγωνιστήν του, τον κοινωνόν της δόξης του, τον άξιον του ονόματος του διάδοχον….”  Νικόλαος Σπηλιάδης 



Σε μια εποχή εμφυλιοπολεμική κατά την οποίαν, όπως λέει ο Μιχαήλ Οικονόμου “..εν ταύτη τη εποχή “και το σκυλί δεν γνώριζε τον αφέντη του” συγγενείς τους συγγενείς, φίλοι τους φίλους,αδελφοί τους αδελφούς, γονείς τα τέκνα και ταύτα τους γονείς, παρήτουν επί μόνη τη προσδοκία του χρυσού. Εκοιμάτο τις εν μεσω πολλών φίλων και εξυπνών ευρίσκετο ή εν μεσω εχθρών ή έρημος. Τόσον μεγάλη είναι η του χρυσού, και προσδοκωμένου, δύναμις…..
...Τι δε να είπη τις περί της εποχής εκείνης του 1823 και 1824!
Τότε νομίζω ότι εφαρμόζετο το “οι λέγοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν”.  Δεν εσκέπτοντο πρότερον, αν ό έπραττον, έγραφον ή έλεγον, ήτο δίκαιον ορθόν, αληθές, ή πρέπον, η ωφέλιμον, και συμφέρον τη πατρίδι και αυτοίς! Τ’αναντία μάλιστα πάντα ως κεφαλαί νοσούσαι και εφρόνουν, και έλεγον, και έγραφον! Ως ει αι φρένες αυτών παρέπαιον. Και αφίνω μεν τους άλλους τους ή εκ προθέσεως ή και εξ αγνοίας κακολογούντας, αλλ’ ως επί Τουρκοκρατίας τα ως Μπεόπουλα κακοαναθρεμμένα Κοντσαμπασόπουλα και εν μικρά τινι εναντιώσει ωργίζοντο, ούτω τότε, μη κατανοούντες τας απαιτήσεις της εποχής και της μεταβολής, ωργίζοντο οι Ανδρέϊδες, και εν οργή γράφοντες υπεστήριζον επισήμως και δημοσία δια του τύπου διεσάλπιζον δια τε την Ελλάδα και την Ευρώπην, κηρύττοντες και βεβαιούντες, ότι “ο Κολοκοτρώνης είναι εις ληστής, μισητός εις το Έθνος, Τουρκολάτρης, αντάρτης, αποστάτης, προάγων τας αταξίας και καταχρήσεις, ενσπείρων τας δοχονοίας, διαστρέφων τα πράγματα προς ιδίαν του ωφέλειαν, γυμνόνων την Ελλάδα, και το αίμα της πατρίδος εως εσχάτης ρανίδος απορροφών. Θανάτου άξιος! Ότι αυτός  και ο Σ. Χαραλάμπους(θείος Ζαϊμη), οι Δεληγιανναίοι(γυναικάδελφοι αυτού), ο Πετρόμπεης, ο Μεταξάς, και οι εν Τριπόλει λοιποί οπαδοί αυτών, συννενοούμενοι με τον Καραϊσκάκην και τον Βαρνακιώτην, και άλλους Τουρκολάτρας και προδότας, προδίδουν την Ελλάδα εις τον Ομερ- Βρυώνην. Και δια του φύλλου του Νόμου, εφημερίδος των (φυλ. της 25 Μαϊου), κατηγορούν τον Κολοκοτρώνην ως πωλούντα και το Ναύπλιον αυτό εις τον Σουλτάνον αντί ολίγων χρημάτων. Εν ώ τότε πραγματοποιουμένης της ει την Κυβέρνησιν παραδόσεως του, ο Π. Ρόδιος, Γραμματεύς της Κυβερνήσεως κατείχεν το Βούρζιον, “αλλά θέλει σώσει, έλεγον, την Ελλάδα το δάνειον!!!”.
Τοιαύτα πλείστα και ό,τι ονειδιστικώτερον κατεσκέδαζον κατ’ αυτού, εφ’ οις αναμφιβόλως θα μετενόουν έπειτα”.

Κι ενώ λοιπόν βράζουν οι εμφυλιοπολεμικές συρράξεις ο κύριος στόχος των κυβερνητικών είναι ο Κολοκοτρώνης. Συνεχίζει ο Μιχαήλ Οικονόμου:
“….Ενισχυθέντων δε των εν Τριπόλει Κυβερνητικών εξ Αργολίδος και Ναυπλίου και επιπληττομένων από την Κυβέρνησιν, διατί τόσας έχοντες δυνάμεις δεν εκδιώκουν εκ Συλήμνης τον Κολοκοτρώνην; Και εξελθόντων την 21 9βρίου προς το Θάνα, αντεπεξήλθεν εκείσε ο Πάνος Κολοκοτρώνης και συγκρούσεως τινος μικράς γενομένης την ημέραν εκείνην άνευ σπουδαίου τινος άλλου αποτελέσματος.

Μετ’ αυτήν επιστρέφων ο Πάνος έφιππος εν Συλήμνη και μεμονωμένος προσβληθείς εξ ενέδρας εφονεύθη ή καθ’ ά άλλοι ισχυρίζοντο εδολοφονήθη, διότι ο τρόπος καθ’ ον συνέβη το δυστύχημα δεν εσυμβιβάζετο με φόνον εκ πολεμίου και εν μάχη, και εκηδεύθη εκεί παρά τω Ναώ, εν ώ αι μετά του Νέγρη και λοιπών σύνοδοι και αι συνομολογίαι, και συνυποσχέσεις κατά τον Απρίλιον του 1823 αντηλλάσσοντο. Κατά δε σύμπτωσιν απέθανε την ιδίαν σχεδόν ημέραν εν Ναυπλίω και ο Νέγρης, ιδιωτεύων και εγκαταλελειμμένος εν στερήσει.
Μετά δε το συμβάν τούτο ο Κολοκοτρώνης σκεπτόμενος περί οπισθοδρομήσεως και διαλύσεως του στρατοπέδου του, γενναίως μεν το τραύμα φέρων τας περί τούτου μεμψιμοιρίας και ανακρίσεις απαγορεύων και τοις παρούσι λέγων “τοιούτος είναι ο προορισμός των παλληκαριών. Ν’ αποθνήσκουν μαχόμενοι.” Μ’ όλον τούτο την ανέκφραστον λύπην του αφορμήν έχων, μετ’ ολίγας απολύσας τους στρατιώτας απεσύρθη τότε εις Βυτίναν μετά των Δεληγιανναίων….και κατόπιν μένοντα εις Στεμνίτσαν….”


Ο δε Νικόλαος Σπηλιάδης αναφέρει:
“...Αλλ’ έφθασεν ο Πάνος Κολοκοτρώνης την 12 μετά την καταστροφήν του Στάϊκου(Σταϊκόπουλου), και ο Βάσιος(Μαυροβουνιώτης) κλείεται εις το χωρίον Βουνόν. Πλην εξέρχονται και από την Τριπολιτσάν εις βοήθειαν τούτου πεντακόσιοι στρατιώται εκτός των του Γρύβα. Εκ τούτου βιάζεται ο Πάνος ν’ αναχωρήση απομαχόμενος, και τότε βολή τουφεκίου θανατηφόρος εστέρησε την Ελλάδα και άλλου εκ των γνησιωτάτων τέκνων της. Ο δε θάνατος αυτού όχι μόνον ήτο κεραυνός δια τον δυστυχή πατέρα του, αλλ’ επροξένησε και απελπισίαν εις τους αντιπολιτευομένους και λύπην εις όλους σχεδόν τους Έλληνας. Όλοι εθρήνησαν τον κακόμοιρο Πάνον ως άξιον ενδοξοτέρου θανάτου! Ο πολύ πλέον κακόμοιρος πατήρ του απώλεσε το εδραιότερον έρεισμα της οικογενείας του, τον υπέρ της πατρίδος συναγωνιστήν του, τον κοινωνόν της δόξης του, τον άξιον του ονόματος του διάδοχον. Ένεκα τούτου ο Πλαπούτας,όστις ήτον ηνωμένος με τον Κουντουριώτην, αθυμήσας μένει ουδέτερος, και δεν μαχεται ούτε υπέρ ούτε κατά της Κυβερνήσεως…..”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου