“Μικροί”-Μεγάλοι Ήρωες της Επανάστασης- Νικόλαος Καραχάλιος, ο σημαιοφόρος του Κολοκοτρώνη

“... Ο Κολοκοτρώνης είχε σημαίαν εδικήν του ξεχωριστήν και διακοσίους εκλεκτούς στρατιώτας και τύμπανα και σάλπιγγας και επι κεφαλής σημαιοφόρον τον Νικολήν Καραχάλιον, του οποίου ταις πλάταις ποτέ δεν είδαν οι εχθροί. Είχε πολλήν γενναιότητα….”   Απομνημονεύματα Φωτάκου

Οι σημαντικότεροι οπλαρχηγοί του Αγώνα είχαν τη δικιά τους σημαία, με ιδιαίτερα χρώματα, σύμβολα ή γράμματα. Έτσι διακρίνονταν από μακριά. Το μπαϊράκι, όπως το έλεγαν,  σήκωνε ο πιο γενναίος  άντρας  της ομάδας που ονομαζόταν μπαϊρακτάρης. Σημαιοφόρος του Κολοκοτρώνη ήταν ο  Νικόλαος Καραχάλιος, τον οποίο χρησιμοποιούσε και σε διάφορες σημαντικές αποστολές, όπως συνέβη στην πολιορκία της Κορίνθου.

“...Στην Κόρινθο εσκότωσε το στράτευμα είκοσι Τούρκους. Ήτον μερικοί Λαλαίοι μέσα και Αρβανίταις, και έβαλα τον Καραχάλιο και τους ωμίλησε μια και δυό δια να παραδοθούν, και εκείνοι του έλεγαν σήμερον και αύριο, και επέρασαν είκοσι ημέραις…..  …..Μετά είκοσι ημέρας έστειλα τον Καραχάλιο και εμίλησε των Λαλαίων και ήλθαν δύο εις το κονάκι μου….” Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη

Από την πολιορκία της Πάτρας (1822)
“…..Έδραμον δ’ εις βοήθειαν των Καλαβρυτινών ο Πλαπούτας και ο Γενναίος, ότε ο ανδρείος σημαιοφόρος του Κολοκοτρώνη Νικόλαος Καραχάλιος, ορμήσας εις τους Τούρκους, επληγώθη εις την κεφαλήν, και ζαλισθείς έπεσε, και αυτοί ενόμισαν ότι εφονεύθη, αλλ’ ευθύς συνελθών εις αίσθησιν, ανίσταται, αναλαμβάνει την σημαίαν, και ορμά πάλιν πολύ φοβερώτερος εναντίον των, και τότε εκπλαγέντες δια το συμβάν, και πτοηθέντες και καταδιωχθέντες υπό των Ελλήνων, εσώθησαν φεύγοντες εις την πόλιν…..”    Νικόλαος Σπηλιάδης

Από την πολιορκία της Πάτρας (1822)
“...Εξελθόντων δε την 2 Μαρτίου Τούρκων πολλών εκ Πατρών, συνεκροτήθη μεταξύ αυτών και των εν Γηροκομείω σπουδαία τις και πεισματώδης μάχη, και τότε έδραμον εις βοήθειαν ο Κολιόπουλος,  ηγουμένου του Ν. Καραχάλιου σημαιοφόρου του αρχηγού Κολοκοτρώνη με την σημαίαν της αρχηγίας. Ούτος ορμήσας και στήσας την σημαίαν του πλησίον των Τούρκων και παρορμών τους Έλληνας, επληγώθη κατά την κεφαλήν ελαφρώς, σκοτοδινιάσας δε μικρόν εκ της πληγής και πεσών πρηνής ενομίσθη παρά πάντων ως φονευθείς, ησυχάσας δ’ ολίγον και συνελθών, περιδέσας την κεφαλήν και εγερθείς, και αρπάσας αύθις την σημαίαν, ώρμησεν αίφνης μετά παρακελευσματικών φωνών, και ούτω τους μεν Τούρκους εξέπληξε και απεθάρρυνε, τους δ’ Έλληνας ενέπλησε χαρά, θάρρους και ενθουσιασμού. Όθεν ούτοιμεν εκινήθησαν εις εφόρμησιν, οι δε Τούρκοι τραπέντες εις φυγήν κατεδιώχθησαν μέχρι της πόλεως….”    Μιχαήλ Οικονόμου