Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δεν ήταν μόνο άριστος στρατιωτικός. Ήταν και πολύ καλός πολιτικός.
Οι πρόκριτοι δεν “είδαν με καλό μάτι” τον ερχομό του Δ. Υψηλάντη στην Πελοπόννησο τον Ιούνιο του 1821. Αντιθέτως, οι πολεμιστές κι ο λαός τον θαύμαζαν και προσδοκούσαν πολλά. Για το λόγο αυτό, εκινήθηκαν δύο φορές εναντίον των προκρίτων, την πρώτη στα Βέρβαινα και τη δεύτερη στα Τρίκορφα, στον πύργο της Ζαράκοβας όπου ήταν κλεισμένοι. Εκεί ανέλαβε ο Κολοκοτρώνης να μιλήσει στους αγριεμένους στρατιώτες "εις το επάνω μέρος της λιθίνης κλίμακος του εν Ζαρακόβη υψηλού πύργου" με παραβολές, παραδείγματα και πειθώ, πετυχαίνοντας να κατευνάσουν τα πνεύματα και να αποφευχθεί ο εμφύλιος, για το καλό της πατρίδας.
Αυτή η υπεροχή του Κολοκοτρώνη επισκίαζε τους επισήμους του τόπου και έτρεφε υπόγεια και κρυφά τον “σκώληκα του φθόνου εν ταις καρδίαις αυτών” και επεφύλασσε γι αυτόν στο μέλλον δοκιμασίες, πειρασμούς και κινδύνους μέχρι θανάτου πολλές φορές, όπως λέει ο Μιχαήλ Οικονόμου.
Ο συγγραφέας περιγράφει τα γεγονότα στη Ζαράκοβα:
“Και πάλιν ο Κολοκοτρώνης (ο Βλάχος ή Κλέφτης, ως τον ωνόμαζον οι Κοντζαμπάσιδες) ο συκοφαντηθείς και έτι συκοφαντούμενος, ότι και αυτός συνεφώνει να φονευθώσιν, αυτός στας αύθις εις το επάνω μέρος της λιθίνης κλίμακος του εν Ζαρακόβη υψηλού πύργου, εν ώ ήσαν οι απειλούμενοι, έσωσε και τότε αυτούς, ως και άλλοτε μετά ταύτα. Αυτός από της κεφαλής της κλίμακος δημηγορήσας εις τον περιεστώτα λαόν, και μετά σιωπής και προσοχής ακουόμενος, δι ήν είχον πάντες προς αυτόν υπόληψιν, πεποίθησιν και σέβας, με την δημώδη βλαχικήν του διάλεκτον και τας αφελείς παροιμίας και παραβολάς του, έλεξε τοιαύτα τινά. (Ταύτην μόνην την δημηγορίαν του, ως περίεργον, ή μάλλον ως δείγμα εκθέτω, κατά μεν γλώσσαν, την του Κολοκοτρώνη αυτού ως έγγιστα, κατ’ έννοιαν δε πιστώς και ακριβώς, χάριν των μη γνωρισάντων ή μη ακουσάντων αυτόν, και των μεταγενεστέρων).
“Έλληνες. Γιατί εμαζωκτήκατε; τι ζητάτε; να φονεύσετε τους άρχοντας θέλετε πάλιν; Ακούσατε με πρώτον, και αν δεν εγκρίνετε την γνώμην μου, φονεύσατε και αυτούς, και εμέ μαζύ, η ενόνομαι καγώ μαζύ σας και τους φονεύομεν, αν το ευρήτε εύλογον! Κλεισμένους τους έχομεν εις τον πύργον, σαν τα πουλιά ς’το κλουβί, μη φοβήσθε δεν έχουν φτερά να πετάξουν από τα παράθυρα σαν τα πουλιά να μας φύγουν ησυχάσατε λοιπόν να μ’ ακούσετε, και αντί να τους σκοτώσωμεν πριν σκεφθούμεν, τους σκοτόνομεν μετά μίαν ώραν αφού σκεφθούμεν, εάν το εύρωμεν και εύλογον να σκοτωθούν -εδώ τους έχομεν – εγώ Σας τους παραδίδω – έχετε λοιπόν υπομονήν. -Ξεύρετε, Έλληνες, ότι αφού εχάλασαν τον Πατέρα μου ς’ τη Μάνη, εγώ παιδί, εγλύτωσα με τη μάννα μου, και εδώ εκεί αποκαταστάθηκα ς’ τα Σιαμπάζικα, ς’ τον Άκωβο – επαντρεύτηκα εκεί και έγεινα κ’ εγώ νοικοκύρης. …..”
Ο Κολοκοτρώνης τους διηγήθηκε μια διδακτική ιστορία από εκείνα τα χρόνια.
Και ύστερα επανήλθε στα γεγονότα της μέρας εκείνης:
“…...Ως φίλος της πατρίδος, ως φίλος σας σας λέγω και εγώ. Ό,τι και αν ήναι τούτοι που γυρεύετε να σκοτώσωμε, θα έλθη ώρα να μας χρειασθούνε και αν τους σκοτώσωμεν δεν θα τους έχωμεν όταν θα χρειασθούνε, και θα λυπούμεθα γιατί τους είχαμε και τους εσκοτώσαμε. Δεν ηξεύρομε ‘μεις όσα ηξεύρουν τούτοι ψέματα, έρχεται ώρα που χρειάζονται και τα ψέματα.
-Έπειτα ‘μεις λέμε ότι επιάσαμε τ’ άρματα να ελευθερώσωμε την πατρίδα και να γίνωμε και ΄μεις έθνος σαν και πρώτα, και σαν τάλλα της Ευρώπης; Τι θα ειπή η Ευρώπη αν ακούση ότι σκοτονώμαστε συναναμεταξύ μας, και ότι εσκοτώσαμε μάλιστα εκείνους οπού είχαμεν έως τώρα ως καλητέρους και φρονιμωτέρους και αξιωτέρους μας; Ποίος θα μας βοηθήση ή θα γυρίση να μας ιδεί πλέον; Θα λάβουν μάλιστα οι εχθροί μας αφορμή να μας καταρέξουν.
-Αυτή είναι η γνώμη η δική μου, να απέχωμεν από τέτοια πράγματα, και αν ήναι και καμμιά ασυμφωνία να αφίνωμε με την υπομονή να συμβιβασθή, αφήστε μας, δότε μας καιρό και θα βρεθή και τώρα τρόπος να συμφωνήσωμεν, μην είσθε ανυπόμονοι, μη βιάζεσθε.
Και αν ήναι και κανείς που να θέλη το κακό της πατρίδος, που δεν το πιστεύω, πάλιν ‘μμάτια έχομε, νουν έχομε, δεν τον αφήνομεν ‘μεις οι άλλοι να το κάμη.
-Τώρα ειπέτε μου και σεις την δική σας γνώμη. Κι αν ήναι καλήτερη θα συμφωνήσω κ’ εγώ με σας”
Ταύτα λέγοντος, η φυσιογνωμία του πλήθους εδείκνυεν ότι διετέθη κατά την γνώμην του, και αν ήτο και τις μη συμφωνών δεν ετόλμησε να εκφράση εναντίαν ιδέαν, ουδέ λέξιν, και πάραυτα μετά το τέλος του λόγου του ετράπησαν άπαντες εις ήσυχον και εύθυμον διάλυσιν, αφήσαντες και τους προύχοντας εις ήσυχον και άφοβον διάσκεψιν, διατελούντας όμως υπό την πίεσιν της προηγηθείσης και παρούσης εντυπώσεως, ένεκα της οποίας ετάχυναν να δώσουν έν πέρας.
Οι κίνδυνοι δε ούτοι και αι προκείμεναι περιστάσεις και αυτή η αυτούς ωφελήσασα επιρροή και ισχύς του Κολοκοτρώνη εδίδαξαν και ηνάγκασαν τους προύχοντας εις συνασπισμόν θεωρήσαντας αυτήν ως επίφοβον, διότι ήγε και έφερε τους λαούς κατά την γνώμην του. Και ενδέχετο να καταδημαγωγήση ποτέ αυτούς κατ’ αυτών ή και υπέρ εαυτού. Όθεν ούτοι μεν παρεχώρησαν εις τον Υψηλάντην πρωτεία τινα τιμητικά μάλλον. Εκείνος δε και οι σύμβουλοι του δια να μην προέλθη εκ της επιμονής του ρήξις τις εμφύλιος και αιματοχυσία εν τοιαύτη κρισίμω ώρα και επ’ αυτή τη εμφανίσει του και εξ αιτίας του ή χάριν φιλοδοξίας αυτού εδέχθη…..
...Βλέπων δε και την κατά ταύτην υπεροχήν και γενικήν επιρροήν του Κολοκοτρώνη, και οτι ούτος απέδιδεν εις αυτόν τιμήν και σέβας, επεστηρίζετο εις αυτόν, και ανταποδίδων τα ίσα, υπήκουε μάλλον, ή ηξίου να δίδη εις αυτόν οδηγίας και διαταγάς, η δε τοιαύτη υπεροχή του Κολοκοτρώνη επισκοτίζουσα την των προϋπαρξασών επισημοτήτων του τόπου, υπέτρεφε προς τοις άλλοις τον σκώληκα του φθόνου εν ταις καρδίαις αυτών λεληθότως, και προπαρασκεύαζε και αυτώ αγώνας δοκιμασιών και πειρασμών μελλόντων, και κινδύνων μέχρι θανάτου πολλάκις….”
Από τα “Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας” του Μιχαήλ Οικονόμου, αγωνιστής του ‘21, γραμματέας του Κολοκοτρώνη με καταγωγή από την Δημητσάνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου