Μαζεύοντας τις ελιές μας.... στην Κοκκινοράχη Γορτυνίας

Το ευλογημένο δέντρο με τον πολύτιμο καρπό είναι στις δόξες του αυτή την εποχή και οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, έχουν ξεχυθεί στα κτήματα τους για το ελαιομάζωμα.

Στην Κοκκινοράχη, όπως και σε άλλα χωριά της Γορτυνίας που βρίσκονται στις περιοχές Ηραίας και Τροπαίων,  η καλλιέργεια της ελιάς αναπτύχθηκε κυρίως από την δεκαετία του ’70 και μετά και αντικατέστησε την καλλιέργεια των σιτηρών και την κτηνοτροφία. 
Οι ελαιώνες του χωριού βρίσκονται σε ημιορεινή ζώνη,  το έδαφος είναι παρθένο και το ελαιόλαδο που παράγεται είναι νόστιμο και αγνό, χωρίς λιπάσματα και φυτοφάρμακα.

Η μεγαλύτερη ποσότητα του  παραγόμενου ελαιόλαδου του χωριού μας προορίζεται για την ιδιωτική κατανάλωση των ιδιοκτητών των ελαιοδέντρων και των συγγενών τους στην Αθήνα ή αλλού και μικρότερη ποσότητα για το εμπόριο.

 

Τις μέρες  που διαρκεί το ελαιομάζωμα, το χωριό μας «ζωντανεύει», όπως και όλα τα γύρω χωριά, από τους επισκέπτες που καταφτάνουν από την πρωτεύουσα και τ’ άλλα αστικά κέντρα για το μάζεμα της ελιάς. 

Φωνές, γέλια, ραβδίσματα, συντροφικότητα, γλυκιά κούραση, η ευχάριστη στιγμή του κολατσιού, αγροτικά αυτοκίνητα φορτωμένα με ελιές, λιακάδα αλλά και ξαφνική βροχή, κουδουνίσματα από γιδοπρόβατα που βόσκουν στα διπλανά κτήματα…χίλιες εικόνες!

Και οι ηλικιωμένοι κάτοικοι που δουλεύουν ακόμα...γιατί έχουν μάθει από την ώρα που γνώρισαν τον κόσμο, μόνο να δουλεύουν!!

Ελαιομάζωμα  δίπλα στο Φαράγγι της Γκούρας

Οι ελιές "αγκαλιάζονται" με τα πλατάνια.

 

 

Πάνω στην ελιά...

 

 Η ώρα του κολατσιού. Απλό, λιτό και ελαφρύ για να μπορούμε να δουλεύουμε.

Λιακάδα με αραιές νεφώσεις. Υπέροχος καιρός!

Εδώ είναι τα δύσκολα! Το ανέβασμα στις ντόπιες ελιές που υπάρχουν στο χωριό 

από πολλά χρόνια. Οι υπόλοιπες που φυτεύτηκαν τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει από τις γνωστές ελαιοπαραγωγές περιοχές (Καλαμάτα, Μέγαρα,κ.λ.π.).

  

 

 Ελιά 100 χρόνων. Φαίνεται το μέγεθος σε σύγκριση με τις άλλες.

Την οφείλουμε σε κάποιο πρόγονο.

Στα παλιά χρόνια το λάδι της χρονιάς προερχόταν από δυο-τρεις τέτοιες ελιές. Δεν υπήρχαν άλλες. Γι' αυτό ήταν λιγοστό και "το πήγαιναν με το σταγονόμετρο". Έτσι έλεγαν!

 

 Κι αυτή η ελιά είναι ντόπιας ποκιλλίας. Έχει περάσει πολλά, όμως "κρατάει" ακόμα 

και μας χαρίζει τους καρπούς της.

Δουλειά μέχρι το ηλιοβασίλεμα.

 Έχουν μάθει μόνο να δουλεύουν.... από μικρά παιδιά...

 

 

 

 

 Καθάρισμα από ξύλα και φύλλα...

και στα τσουβάλια..

 

Κι επειδή είναι Νοέμβρης οι αραιές νεφώσεις δεν αργούν να πυκνώσουν

και να φέρουν την βροχή.

Ώρα για φόρτωμα και επιστροφή στο σπίτι.

Στο δρόμο του χωριού τα τσουβάλια είναι έτοιμα να φορτωθούν στο αυτοκίνητο

 που θα τα μεταφέρει στο ελαιοτριβείο.

Στη μέση του ελαιομαζώματος γιορτάσαμε στις 21 Νοέμβρη τα Εισόδια της Θεοτόκου ή της Παναγίας της Μι(ε)σοσπορίτισσας, όπως λέγεται λαϊκά, στον ομώνυμο ναό της Κοκκινοράχης   Όπως κάθε χρόνο, τηρήθηκε το έθιμο της προσφοράς σιταριού. 

Η λαική παροιμία λέει για την ημέρα αυτή: "Μισό "φαγες, μισό "σπειρες, μισό 'χεις για το μύλο ή μισό 'χεις στο κασόνι", εξ ου και Παναγία η Μι(ε)σοσπορίτισσα.

 

Και του χρόνου νάμαστε όλοι καλά!