Ο Κολοκοτρώνης, ως γενικός αχηγός των πελποννησιακών στρατευμάτων, ύστερα από την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στον κόλπο του Ναυαρίνου και μεν τον “αέρα” του νικητή, έστειλε επιστολή στον Τούρκο φρούραρχο της Τριπολιτσάς, καλώντας τον ως άνθρωπος και ως στρατιωτικός, ν’ αποχωρήσει ειρηνικά από την πόλη, για ν’ αποφευχθεί ένας ακόμα πόλεμος και η περαιτέρω αιματοχυσία, διαφορετικά είναι αναγκασμένος να τον πολιορκήσει. Προσθέτει δε ότι ο “ισχυρογνώμων Πασάς Σας (Ιμπραήμ) επεριορίσθη”.
(φωτο: Οι Έλληνες πανηγυρίζουν στο άκουσμα της είδησης για την επικράτηση των συμμαχικών δυνάμεων (βρετανικών, γαλλικών και ρωσικών) έναντι του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (8/20.10.1827). Στο φόντο ελληνικές αρχαιότητες.) Πηγή: Γεννάδειος Βιβλιοθήκη.
“Προς τους Ναυάρχους των τριων συμμάχων δυνάμεων
Εξοχώτατοι!
Η σημαντικότατη μάχη που έβαλε την σφραγίδα της επιτυχίας στην Επανάσταση του 1821, κατά την οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο στόλος των τριών συμμαχικών δυνάμεων(Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) με επικεφαλής τους ναυάρχους Κόδριγκτον, Δεριγνύ και Χέιδεν, δίνοντας το οριστικό πλήγμα στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο του Ιμπραήμ που λεηλατούσε και κατέστρεφε ανηλεώς επί μια τριετία την Πελοπόννησο.
(Η
φωτο της "Σπηλιάς Γιαννικούλια", είναι από εξερεύνηση της ομάδας
ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο και του πολιτ. μηχ. Βασίλη Τουντόπουλου, το 2009 κατόπιν
συνεργασίας με τον Φυσιολατρικό Όμιλο "Η Γκούρα".)
Οι ορεινές περιοχές, τα καλά κρυμμένα σπήλαια, τα μοναστήρια σε απόκρημνες περιοχές και τα κάστρα, υπήρξαν τα καταφύγια των Ελλήνων στις δύσκολες εποχές, κατά τη μακρά περίοδο της ιστορίας από την Φραγκοκρατία, την Τουρκοκρατία, έως την περίοδο της Επανάστασης. Πολεμικές συρράξεις για την επικράτηση του κατακτητή, εξεγέρσεις όπως τα Ορλωφικά, διώξεις κλεφτών, οι λεηλασίες του Ιμπραήμ, κ.ά, ήταν τα γεγονότα που οδηγούσαν φτωχούς κατοίκους, ξακουστούς κλέφτες και αρματωλούς, αλλά και πολλούς άρχοντες, να βρούν καταφύγιο σ’ αυτά τα μέρη, που τους πρόσφεραν μεγαλύτερη ασφάλεια.
Σε κάποια χρονική στιγμή αυτής της μακράς περιόδου κατασκευάστηκε “Του Γιαννικούλια η σπηλιά” στα βραχώδη πρανή του φαραγγιού που σχηματίζεται από τον χείμαρο “Γκούρα”, στα όρια της Τ.Κ. Λυσσαρέας του Δήμου Γορτυνίας. Κάθε πρόσβαση είναι απαγορευτική και επικίνδυνη, παρά μόνο με αναρρίχηση από εξιδεικευμένους αναρριχητές. Η έτσι κι αλλιώς απόκρυμνη περιοχή έχει διαβρωθεί με τα χρόνια και έχει καταστεί απρόσιτη.
Οι κάτοικοι της Πελοποννήσου, οι περισσότεροι κρυμμένοι στα σπήλαια, υποφέρουν από πολλά...και από την μεγάλη έλλειψη βασικών τροφών.
“….Οι κάτοικοι των ορεινών και πολλών ημιορεινών θέσεων είχον φθάσει εις τοιαύτην κατάστασιν αθλίαν, ώστε ήσαν άνθρωποι, και ουκ άνθρωποι. Επρασινομαυροκυτρίνιζον ως χαλκοί, και έγιναν ξηροί ως σκελετά και ελεεινά θεάματα, αλλά τις δύναται να πιστεύση ταύτα εξ εκείνων όσοι δεν τα είδον; ...“
 |
| Κόλιας Πλαπούτας |
Λιγότερο γνωστοί Ήρωες της Επανάστασης, που πολέμησαν με ανδρεία στα πεδία των μαχών.
Παρασκευάς και Αθανάσιος Πλαπούτας, τα δυο παιδιά εκτός γάμου του Κόλια Πλαπούτα, με την αρβανιτοπούλα Λιόσα, από το χωριό Παλούμπα Γορτυνίας. Ο Κόλιας Πλαπούτας καταγόταν από τα Σουλιμοχώρια της Μεσσηνίας, αλλά ύστερα από το φόνο ενός Τούρκου που κτυπούσε Έλληνα, δεκαεπτάχρονος τότε, αναγκάστηκε να δραπετεύσει και να καταφύγει στη Γορτυνία, όπου απέκτησε περιουσία και μεγάλη επιρροή.
Επιστολή Κολοκοτρώνη, ενώ πολιορκούσε την Κόρινθο μαζί με άλλους καπεταναίους, για “εν σώβρακον….ολίγον μακρύ….το προσμένω άφευκτα….”, στον πληρεξούσιο επίτροπο του στη Βουλή και Γερουσίαν, τον Στεμνιτσιώτη Κωνσταντίνο Αλεξανδρόπουλο, που βρισκόταν στο Άργος.
Λίγους μήνες μετά την κυρίευση της Τριπολιτσάς, όπου κατηγορήθηκε για λαφυραγωγία, δεν είχε ούτε ένα σώβρακο να φορέσει ο γενικός αρχηγός της Πελοποννήσου….
Ιδού πως περιγράφει το γεγονός ο Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος), υπασπιστής και γραμματέας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα “Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως”:
Το φθινόπωρο του 1823 τοπικός εμφύλιος ξέσπασε στην περιοχή της επαρχίας Καρύταινας (Γορτυνίας) μεταξύ Δεληγιανναίων και Δημητράκη Πλαπούτα ή Κολιόπουλου.
Ο Κολοκοτρώνης διηγείται στ’ “Απομνημονεύματα” του:
“….Επήγα εις την Μεσσηνίαν δια να συνάξω τον έρανον οπού είχαμεν ρήξη δια να βαστάξωμεν τα στρατεύματα ες τα Δερβένια.
Εις την Δημητσάναν ήτον συναγμένοι δια τους προσόδους, και εκεί επιάσθηκαν του Κολιόπουλου οι άνθρωποι με ανθρώπους των Δεληγιανναίων. Εκεί έρρηξεν ένας στρατιώτης του Κολιόπουλου και ελάβωσε τον Ανάστο Δεληγιάννη. Ο Κανέλος, οπού ήτον διωρισμένος δια τα Δερβένια, εγύρισεν οπίσω εις την Καρύταιναν. Εις την Καλαμάταν αρρώστησα εγώ, αρρώστησε και ο Κανέλος, και εγύρισα εις την Τριπολιτσά. Από τότε άρχισαν αναφανδόν να εχθρεύωνται οι Δελιγιανναίοι με τον Κολιόπουλον. Εγώ δεν ήθελα το κακό ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Ο ένας ήτο συγγενής μου, και ο άλλος συμπέθερος μου…..
