Αθήνα, Μάρτης 2009
Είναι 9:30 το πρωί. Βρέχει ασταμάτητα. Είμαι επιβάτης του αστικού λεωφορείου της γραμμής Ίλιον- Σταθμός Αττικής. Στη στάση της Πλατείας Αγ. Αναργύρων μπαίνει στο λεωφορείο ένας ηλικιωμένος κύριος καλοβαλμένος με κοστούμι, μπουφάν, κασκόλ και καπέλο (καβουράκι). Κάθεται στη διπλανή κενή θέση. Στις επόμενες στάσεις κόσμος ανεβαίνει, κόσμος κατεβαίνει. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι μια νεαρή γυναίκα περίπου 30 ετών και μια ηλικιωμένη κυρία με προσεγμένη εμφάνιση, αλλά με δυσκολία στο περπάτημα, άγνωστες μεταξύ τους. Η ηλικιωμένη γυναίκα δυσκολεύεται να κινηθεί στο λεωφορείο και στη συνέχεια να βρει τη στάση που θα κατέβει. Η νεαρή κυρία προσφέρει τη βοήθεια της απλόχερα και ειδοποιεί τον οδηγό να μην βιαστεί. Η ηλικιωμένη κυρία ευχαριστεί με ευγένεια και κατεβαίνει.
Το λεωφορείο ξεκινά. Αμέσως ο ηλικιωμένος κύριος ρωτάει τη νεαρή γυναίκα:
-Από πού κατάγεστε;
-Από το Δαδί !απαντάει εκείνη.
-Συγχαρητήρια! της λέει απλά. Παρακολούθησα πόσο βοηθήσατε τη κυρία. Μπράβο σε σας και το τόπο καταγωγής σας!
-Ευχαριστώ. Συγχαρητήρια και σε σας για το επιμελημένο σας ντύσιμο. Σπάνια το συναντάμε.
-Από το Δαδί ήξερα πολλούς στην Αντίσταση. Εγώ ήμουν στη περιοχή της Εύβοιας. Να σας δώσω ένα βιβλίο που έχω γράψει σχετικά με εκείνα τα χρόνια. Έχετε καθόλου αναφορές;
-Α! Ευχαριστώ! λέει εκείνη πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Να σας πληρώσω. Ναι έχω αναφορές από συγγενείς μου.
-Όχι βέβαια, δεν θα το πληρώσετε. Είναι το τελευταίο που έχω στη τσάντα μου και σας το χαρίζω.
Στο μεταξύ φτάνει η ώρα της στάσης στο σταθμό Αττικής. Η νεαρή κυρία τον χαιρετάει, ευχαριστεί για το βιβλίο και πάλι. Εκείνος της φιλάει το χέρι με ευγένεια.
Χαμογελώ κι εγώ μ’ αυτή τη σκηνή που διαδραματίζεται μπροστά μου. Θέλω να τους συγχαρώ και τους δύο. Όμως δεν το κάνω. Δεν ξέρω το γιατί. Ίσως γιατί βιάζομαι να κατέβω από το λεωφορείο. Συνεχίζω να σκέφτομαι τις στιγμές αυτές μέσα στο μετρό. Στιγμές πλημμυρισμένες από ευγένεια, ιπποτισμό, καλοσύνη, σεβασμό, φιλοτιμία, αβρότητα, επιβράβευση του καλού. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Στιγμές καθημερινότητας που σπάνια συναντάμε πια. Εικόνες από μια άλλη εποχή.
Συνήθως στα μέσα συγκοινωνίας ζούμε σκηνές με τσακωμούς για τις θέσεις, φωνές, αγένεια, αρνητική διάθεση και αδιαφορία για τον συνάνθρωπο.
Ήθελα αυτό το γεγονός να το δημοσιεύσω. Ίσως για να δώσω συγχαρητήρια στους πρωταγωνιστές που δεν το έκανα την ώρα που έπρεπε αλλά και να τονίσω ότι το ωραίο, το ευγενές και το καλό υπάρχει γύρω μας. Δεν τα ‘χει καταπιεί αυτό το τεράστιο χωνευτήρι της εποχής που εξαφανίζει αξίες, αξιοπρέπεια, συμπεριφορές προς χάρη του χρήματος, της ιδιοτέλειας και άλλων πρόσκαιρων και ευτελών πραγμάτων.
Είναι 9:30 το πρωί. Βρέχει ασταμάτητα. Είμαι επιβάτης του αστικού λεωφορείου της γραμμής Ίλιον- Σταθμός Αττικής. Στη στάση της Πλατείας Αγ. Αναργύρων μπαίνει στο λεωφορείο ένας ηλικιωμένος κύριος καλοβαλμένος με κοστούμι, μπουφάν, κασκόλ και καπέλο (καβουράκι). Κάθεται στη διπλανή κενή θέση. Στις επόμενες στάσεις κόσμος ανεβαίνει, κόσμος κατεβαίνει. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι μια νεαρή γυναίκα περίπου 30 ετών και μια ηλικιωμένη κυρία με προσεγμένη εμφάνιση, αλλά με δυσκολία στο περπάτημα, άγνωστες μεταξύ τους. Η ηλικιωμένη γυναίκα δυσκολεύεται να κινηθεί στο λεωφορείο και στη συνέχεια να βρει τη στάση που θα κατέβει. Η νεαρή κυρία προσφέρει τη βοήθεια της απλόχερα και ειδοποιεί τον οδηγό να μην βιαστεί. Η ηλικιωμένη κυρία ευχαριστεί με ευγένεια και κατεβαίνει.
Το λεωφορείο ξεκινά. Αμέσως ο ηλικιωμένος κύριος ρωτάει τη νεαρή γυναίκα:
-Από πού κατάγεστε;
-Από το Δαδί !απαντάει εκείνη.
-Συγχαρητήρια! της λέει απλά. Παρακολούθησα πόσο βοηθήσατε τη κυρία. Μπράβο σε σας και το τόπο καταγωγής σας!
-Ευχαριστώ. Συγχαρητήρια και σε σας για το επιμελημένο σας ντύσιμο. Σπάνια το συναντάμε.
-Από το Δαδί ήξερα πολλούς στην Αντίσταση. Εγώ ήμουν στη περιοχή της Εύβοιας. Να σας δώσω ένα βιβλίο που έχω γράψει σχετικά με εκείνα τα χρόνια. Έχετε καθόλου αναφορές;
-Α! Ευχαριστώ! λέει εκείνη πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Να σας πληρώσω. Ναι έχω αναφορές από συγγενείς μου.
-Όχι βέβαια, δεν θα το πληρώσετε. Είναι το τελευταίο που έχω στη τσάντα μου και σας το χαρίζω.
Στο μεταξύ φτάνει η ώρα της στάσης στο σταθμό Αττικής. Η νεαρή κυρία τον χαιρετάει, ευχαριστεί για το βιβλίο και πάλι. Εκείνος της φιλάει το χέρι με ευγένεια.
Χαμογελώ κι εγώ μ’ αυτή τη σκηνή που διαδραματίζεται μπροστά μου. Θέλω να τους συγχαρώ και τους δύο. Όμως δεν το κάνω. Δεν ξέρω το γιατί. Ίσως γιατί βιάζομαι να κατέβω από το λεωφορείο. Συνεχίζω να σκέφτομαι τις στιγμές αυτές μέσα στο μετρό. Στιγμές πλημμυρισμένες από ευγένεια, ιπποτισμό, καλοσύνη, σεβασμό, φιλοτιμία, αβρότητα, επιβράβευση του καλού. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Στιγμές καθημερινότητας που σπάνια συναντάμε πια. Εικόνες από μια άλλη εποχή.
Συνήθως στα μέσα συγκοινωνίας ζούμε σκηνές με τσακωμούς για τις θέσεις, φωνές, αγένεια, αρνητική διάθεση και αδιαφορία για τον συνάνθρωπο.
Ήθελα αυτό το γεγονός να το δημοσιεύσω. Ίσως για να δώσω συγχαρητήρια στους πρωταγωνιστές που δεν το έκανα την ώρα που έπρεπε αλλά και να τονίσω ότι το ωραίο, το ευγενές και το καλό υπάρχει γύρω μας. Δεν τα ‘χει καταπιεί αυτό το τεράστιο χωνευτήρι της εποχής που εξαφανίζει αξίες, αξιοπρέπεια, συμπεριφορές προς χάρη του χρήματος, της ιδιοτέλειας και άλλων πρόσκαιρων και ευτελών πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου