Ανεβαίνοντας στο Προφήτη Ηλία- Σέρβου Γορτυνίας

Όλα είναι πιο όμορφα "Τ' Αγιολιός" σαν ανέβεις  πεζοπορώντας στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Νοιώθεις τη πρωινή δροσιά στα μαγουλά σου, αγναντεύεις το μακρινό ορίζοντα, λούζεσαι με τις ακτίνες του ήλιου που ξεπροβάλλει από το βουνό, μυρίζεις τη ρίγανη και το σπάρτο, χορταίνουν τα μάτια από τα χρώματα της φύσης και τ' αυτιά από τα κελαηδίσματα και τις κραυγές των πουλιών. Συναντάς τους προσκυνητές που ανεβαίνουν στο βουνό άλλοι με οχήματα και άλλοι περπατώντας, ανταλλάσεις ευχές και η μέρα ξεκινάει όμορφα και ανθρώπινα. 'Όταν πλησιάσεις στη κορυφή του λόφου το ελαφρύ αεράκι φέρνει τις ψαλμωδίες από το εκκλησάκι. Κι ύστερα φτάνεις, και γίνεσαι μέτοχος  της ιερής μυσταγωγίας στην άκρη του βράχου και βραβεύεις μυστικά στη σκέψη σου, τους ανθρώπους που πρόσφεραν ηθικά  και υλικά στην ανοικοδόμηση αυτού ναΐσκου.     

 Σε πλήρη ανθοφορία η "μπελερίνα".

  Η ακρίδα ψάχνει για το νέκταρ.

Ένα όμορφο αγκάθι.

Οι εποχούμενοι προσκυνητές μπροστά από τον Αγιαντριά 

στο δρόμο για τον Αγιολιά.

Του Σέρβου όπως φαίνεται από ψηλά. Φαίνεται επίσης

το χωριό Λυκούρεσι και στο βάθος το

Χαλασμένο Βουνό.

Το χωριό Ψάρι όπως φαίνεται ανεβαίνοντας στον Αγιολιά.

Πλησιάζοντας στο εκκλησάκι.

Οι προσκυνητές στο περίβολο του μικρού ναού.

Ο ήχος της μικρής καμπάνας στο πουρνάρι είναι γλυκός.

Ο χώρος της συνεστίασης για τους εκδρομείς-προσκυνητές. Και το ψωμί είναι γλυκό με παρέα στην εξοχή. Μέχρι να πυκνώσουν οι φυλλωσιές των δέντρων τη λύση της σκίασης τη δίνει η πρόχειρη τέντα. Όλα απλά και ευχάριστα. Και του χρόνου!!!!