Αρκαδίας Ύμνοι

Παρουσιάζουμε σήμερα δυο ποιήματα του Γιάννη Μαιναλιώτη που υμνούν την Αρκαδία. 

Ο Γιάννης Μαιναλιώτης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1892 και πέθανε το 1982. 

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Μπενόπουλος. Υπήρξε νομικός και ποιητής. 

Έγραψε τις ποιητικές συλλογές  «Ανθρώπινα και Θεία» (1919-1969), «Φιλοξενία» (1948), «Στροφές της Μεσογείου» (1957).

Αρκαδία

του Γιάννη Μαιναλιώτη

Ω Αρκαδία αμόλευτη, αδάμαστη Αρκαδία,

που είδα το φως και θα Σε υμνήσω πρέπει τώρα εδώ,

με του Πινδάρου τη φωνή, Μητέρα μου Αρκαδία,

μέσα μου αγάλλου, αφού τερπνά τραγούδια

                                                                τραγουδώ.

Μέσα μου αγάλλου, Χώρα μου, με τα ψηλά βουνά Σου,

τα χιονισμένα, είσαι η ψυχή, που μέσα μου γελά,

δεν έχω φαίνεται άλληνε χαρά, ‘πο τη χαρά Σου,

μου φτάνει, κ’ η θυσία μου στους Θεούς μοσκοβολά.

Να ψάλλω κισσοστέφανος μου αρμόζει τον παιάνα,

να πω τραγούδια ανθρώπινα με θεϊκό σκοπό

είναι καλό, έχω μέσα μου καθώς και Συ τον Πάνα,

ω Αρκαδία, μου δώρισες ότι είπα, ότι θα πω…

Μέσα μου ρέει ο Αλφειός, ο Ερύμανθος, ο Λάδων,

η δύναμη Σου κ’ η χαρά είναι σε μια ψυχή,

τα δάση Σου, τ’ αηδόνια Σου, το χώμα των κοιλάδων

έχω βαθιά μου και αντηχεί του Πάνα η μουσική.

Πάρε γι’ αυτό απ’ το κενό Σου το Ευχαριστώ, που στέκει

στήλη λευκή, κι ερωτικά το Χαίρε, μέσα εδώ,

στην τρικυμία, φωτίζεται η ψυχή μου, αστροπελέκι,

μέσα μου απλώνεται η Χαρά, η Χαρά, καθώς Σε

                                                                          τραγουδώ!

Αρκαδίας Ύμνος

 του Γιάννη Μαιναλιώτη

Γη, που μοσκάει το χώμα Σου

και φυτρώνουν κρίνοι,

ω Αρκαδία, Μητέρα μου.

Συ μούδωκες της Μούσας τα φιλιά,

τη θεία τη γνώρα!

Το νήμα που οδηγάει με

στης ζωής το δρόμο,

ω Αρκαδία Μητέρα μου

να, από Σε το πήρα εγώ οδηγό

και τρέχω τώρα...

Όπου πέτρες ανθίζουνε

και τα μύρα πνέουν

είναι η γη μουσογέννητη

και τ’ αηδόνια-πουλιά ήχοι είν’  κι αυτά

σαν αρμονίζουν!

Είναι οι χλόες χαρούμενες

με πράσινο γέλιο,

που δροσίζει τους λόφους Σου,

με δροσιά λαμπερή και στα βουνά,

που αρμενίζουν!

Έχουν στόματα οι κόρες Σου

ρόδα ματωμένα,

γλυκά μάτια κι αξέχαστα,

που ανάβουν τις φλογέρες των βοσκών

και ρέει το μέλι…

Πλασμέν’  από άγρια λούλουδα

τα μέλη τα ωραία,

μεστά, τέλεια τα σώματα,

νέα, τον έμορφον έρωτα η καρδιά

ποθεί και θέλει!

Ω! και στον θείον Απόλλωνα

η ευγνώμονα λύρα

μέλπει ύμνο λαμπρότατο,

σαν το φως ή τα κρύα Σου νερά,

που ολούθε τρέχουν…

Χρυσή χώρα του Διόνυσου

βακχικοί οι χοροί Σου,

τραγούδια, ξεφωνήματα,

στα παρθένα δάση, σάτυροι

και νύμφες, νεράιδες….

Κι έχεις φύτρα αθάνατα,

ω εύαντρη χώρα,

ω αιώνων ειδύλλιο,

και δάση πυκνά, με πνεύματα ιερά,

που Σε κατέχουν!

Επίσης παρουσιάζουμε δυο έργα Ευρωπαίων καλλιτεχνών από τις αρχές του 19ου αιώνα, με θέμα την ζωή στην φύση της Αρκαδίας.(Πηγή: Γεννάδειος Βιβλιοθήκη).

 

Έτος 1827.  

Καλλιτέχνης: Pouqueville.

Τίτλος Bergers Arcadiens

Περιγραφή: Νεαρό αγόρι και κορίτσι από την Αρκαδία βόσκουν το κοπάδι τους υπό τους ήχους της φλογέρας.

(Πηγή: Γεννάδειος Βιβλιοθήκη )

Έτος: 1828

Τίτλος: Speherd of Arcadia. After the Origl. Drawing by the Baron of Stackelberg

Περιγραφή: Αρκάδας βοσκός με τη χαρακτηριστική ενδυμασία, κάλυμμα κεφαλής, κουμπούρι περασμένο στη ζώνη και τουφέκι.

Αγγλική έκδοση του πρωτότυπου έργου του βαρώνου Otto Magnus von Stackelberg

σχετικά με τις ενδυμασίες, τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των Νεοελλήνων.

Ο Γερμανός βαρώνος Otto Magnus von Stackelberg (1786 – 1837) γεννήθηκε στην πόλη Ταλίν της Εσθονίας. Από μικρή ηλικία επέδειξε την κλίση του στις τέχνες και μαθήτευσε κοντά στο ζωγράφο Reus, για να συνεχίσει τις σπουδές στο Göttingen, τη Δρέσδη και τη Ρώμη, όπου το ενδιαφέρον του επεκτάθηκε και στην αρχαιολογία. Περιηγήθηκε τον ελληνικό χώρο από το 1810 ως το 1814 και σχεδίασε επί τόπου απόψεις, ενδυμασίες και σκηνές από την καθημερινή ζωή των Ελλήνων, τα οποία δημοσίευσε σε έγχρωμους πίνακες. Το 1812 συμμετείχε σε συνεργασία με τους John Foster, Charles Robert Cockerell, Carl Haller von Hallerstein, Georg Christian Gropius, Jakob Linckh και Dr. Peter Oluf Bröndsted στις πρώτες συστηματικές ανασκαφές του ναού του Επικούρειου Απόλλωνος στις Βάσσες της Φιγάλειας, οι οποίες έφεραν στο φως τις πλάκες της ζωφόρου  και το κορινθιακό κιονόκρανο. (Πηγή: Γεννάδειος Βιβλιοθήκη )