«Σου την έχουν, όμως, μια
δύναμη οι λαοί, που ‘ναι στ’ αλήθεια, ν’ αποκαρδιώνεται ο κάθε αδικητής. Τέσσερις κοντά αιώνες κράτησε η μαύρη κι αξημέρωτη νύχτα της σκλαβιάς. Σε τόσα
χρόνια ούτε η στάχτη δε μένει απ’ ότι καίγεται μέσα στο καμίνι της. Κι όμως η
δίψα της λευτεριάς δεν έφυγε λεφτό από τα χλωμά χείλια των ραγιάδων. Πότε σαν
ακαθόριστη ιδέα, ομιχλώδικη, και πότε πεντακάθαρη βρισκόταν πάντα αγκαλιασμένη
από το αίμα της καρδιάς τους. Το όνειρο, η ελπίδα κι ο κρυφός καημός
μεταγγίζονταν με το γάλα απ’ το βυζί της μάνας στο παιδί…..»
Κώστας Παυλόπουλος, μουσικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου