Στις 4 Φεβρουαρίου 1843 ο μεγάλος ελευθερωτής της πατρίδας των Ελλήνων άφησε την επίγεια ζωή και πέρασε στην αιωνιότητα. Δημοσιεύματα εφημερίδων εκείνης της εποχής αλλά και η λαϊκή μούσα περιγράφουν την είδηση.
Εφημερίδα “ΤΑΧΥΠΤΕΡΟΣ ΦΗΜΗ”
“Ο Ήρως των Δερβενακίων, του Βαλτετζίου, των Παλαιών Πατρών, της Τριπόλεως, της Κορίνθου, του Άργους, κ.τ.λ. ο Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου, ο άλλοτε Αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, ο Σύμβουλος της Επικρατείας και Αντιστράτηγος, ο έμπειρος στρατιώτης, ο αγαθός πολίτης, ο ειλικρινής φίλος, ο φιλόστοργος πατήρ, ο γηραιός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν υπάρχει πλέον εις την ζωήν. Την 3 Φεβρουαρίου την εορτήν επανόδου της Α.Μ. του Βασιλέως και των αποβατηρίων της Α.Μ. της Σεπτής μας Βασιλίσσης έλαβε την υψηλήν τιμήν να παρευρεθή εις τον Βασιλικόν χορόν, δια να συνεορτάση την τοσούτον χαρμόσυνον ημέραν δια το έθνος του και δι εαυτόν, και την 11ην ώραν προ του μεσονυκτίου αποσυρθείς εις την οικίαν του μετά τέσσαρας περίπου ώρας ευρέθη προσβεβλημένος από αποπληξίαν. Οι υπηρέται κατά ταύτην την ώραν εννόησαν το συμβάν και ειδοποιήσαντες αυθωρί τους Κυρίους των έσπευσαν οι τελαυταίοι ούτοι δρομαίοι ζητούντες ιατρικήν συνδρομήν και βοήθειαν, αλλ’ οι αξιότιμοι γιατροί Κ.Κ. Γλαράκης, Ρέζερ και Σοφ. Οικονόμου δεν εχρησίμευσαν ει άλλο ειμή εις το να βεβαιώσωσι τον προσεγγύζοντα θάνατον. Η Φήμη διεδόθη εν ακαρεί εις την πόλιν και οι πολίται πάσης τάξεως συνέτρεχον να ίδωσι επί του κρεββάτου και εκπνέοντα τον γηραιόν Κολοκοτρώνην τον ατρόμητον της Ελληνικής επαναστάσεως αρχηγόν, τον Ήρωα εκείνον του οποίου το όνομα μόνον τον θάνατον εις μυριάδας Οθωμανών και τοιουτοτρόπως περιστοιχουμένος από τους φιλτάτους υιούς του από συγγενείς και φίλους και εις τας αγκάλας αυτών ευρισκόμενος εξεψύχησεν. Ο θάνατος του εν τω άμα ώθησεν εις κίνησιν όλην την πόλιν, και από της ώρας ταύτης η συρροή του πλήθους εις την οικίαν του ήτο μεγάλη, και πολλοί παλαιοί στρατιωτικοί και πλήθος αγωνιστών κατασπαζόμενοι αυτόν έκλαιον απαρηγορήτως.
Ο νεκρός μετεφέρθη δια της Ερμαϊκής και Αιολικής οδού εις τον ναόν της Αγίας Ειρήνης…….
...ήτο κεκοσμημένος με την στολήν του Αρχιστρατήγου, έφερε το ξίφος, το οποίον είχεν εις την αρχήν της επαναστάσεως, την περικεφαλαίαν εις το πλευρόν και επωμίδας της εις την Επτάνησον υπηρεσίας του, παρακείμενον δε τον θώρακα, και εις τους πόδας τζαρούχια, το παλαιόν αυτού υπόδημα, υποκάτω δε των ποδών ετέθη Τουρκική σημαία”.
Εφημερίδα “ΑΙΩΝ”
“ Άμα ήρχισε καταυγάζων τας κορυφάς του Υμηττού ο ήλιος της 4 Φεβρουαρίου, φωνή εις την πόλιν άπασαν ηκούσθη βαρεία, Α π ό π λ η κ τ ο ς α π ο θ ν ή ς κ ε ι ο Γ έ ρ ω ς!!
Την φωνήν αυτήν, συγκινήσασαν εν ακαρεί τας καρδίας όλων, ηκολούθησε συρροή πολιτών πολλών κατά την οικίαν τούτου, και μοιρολόγιον γοερόν
“Σε κλαίνε χώραις και χωριά”
ήγγειλε περί την ώρα ενδεκάτην, ότι εις την ζωήν δεν υπάρχει πλέον ο μεγας πολίτης της επαναστάσεως, Θ ε ό δ ω ρ ο ς Κ ο λ ο κ ο τ ρ ώ ν η ς .
Λύπη βαθυτάτη περιέχυσε δακρύων πικρών τους οφθαλμούς εκάστου. Εθρήνει το πιστόν εις την Ανατολικήν Εκκλησίαν του τέκνον ο ευσεβής Ιερεύς, τον νουνεχή και πατριώτην Αρχηγόν ο γενναίος στρατιώτης των εθνικών δυνάμεων του, τον δημοτικόν προστάτην ο καλός πολίτης, τον μεγαλόψυχον και αμνησίκακον άνδρα ο εχθρός, τον πιστόν και ενάρετον σύντροφον ο φίλος, της Πνυκός τον εβδομηκοντούτην και απλοϊκόν σύμβουλον η νεολαία. Εντεύθεν μία από του στόματος όλων εξήρχετο φωνή μετά στεναγμού.
Εχάσαμεν τον Γέρον δεν έχομεν πλέον την σκιάν του αναγκαίου Κολοκοτρώνου!!
Εντεύθεν ηνωμένοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, φίλοι και άλλοι, χαλεπώς φέροντες την εθνικήν συμφοράν ταύτην, προσήρχοντο εις την με το ξίφος εσταυρωμένην λάρνακα ασπαζόμενοι του μεγάλου πολίτου και σωτήρος την χείρα και τα νεκρά χείλη…..
…..Η θλίψις αύτη, ο άκρος σεβασμός, η γενική κίνησις απάσης της πόλεως κατά την κηδείαν της 5 Φεβρουαρίου υπήρξε και έσεται φαινόμενον μοναδικόν, διότι δεν θέλει ίσως υπάρξει άλλος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ενώ δεν υπάρχει πλέον Ελληνική των 1821 Επανάστασις. Το φαινόμενον τούτο εξηγεί μόνος ο πριν και μετέπειτα βίος του Ανδρός, καθαρά ων της Επαναστάσεως ιστορία.
Ανήκεν ούτος εις μίαν των οικογενειών εκείνων, οίτινες έσωζον άλλοτε την ελευθερίαν επί των ορέων διαμαρτυρούμενοι…..
….Μακαρία η οδός σου, αείμνηστε της πατρίδος ευεργέτα!
Εις τους ουρανούς ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως, διότι ουδένα ηδίκασας εν τω κόσμω τούτω, ουδείς δι’ εσέ εμελανοφόρησε πολίτης, και πολλά υπέρ Πίστεως και πατρίδος ήθλησας και νέος και γέρων, εις δε την Ελλάδα υψούται αναμφιβόλως μετ’ ου πολύ στήλη αιωνιότητος, παραδίδουσα εις τας μεταγενεστέρας γενεάς και τους απογόνους σου τύπον Ελληνικής ζωής ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗΝ”
Πηγή: Άπαντα Θ. Κολοκοτρώνη, Εκδόσεις Μέρμηγκα
Δημοτικό τραγούδι
“Ένα πουλάκι εξέβγαινε μεσ’ από την Αθήνα.
Νύχτα και μέρα περπατεί, πετάει μερα νύχτα.
‘Σ την Κόρινθο γευμάτισε και ‘ς τ’ Άργος δειλινίζει,
και μέσα ‘ς την Τρομπολιτσά, ‘ς τη μέση της πλατείας,
τα γράμματα εδιάβαζαν κ’ οι ‘φημερίδες λένε.
Κολοκοτρώνης πέθαν’ ς το γάμο του Κολίνου.
Το βράδυ ετρωγόπινε ‘ς του βασιλιά τον μπάλο.
Το θάνατο του γνώρισε, που θελε ν’ αποθάνη
και του Γενναίου μίλησε, και του Κολίνου λέγει:
-Που είσαι, Γενναίε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ελάτε, πάρτε την ευκή, με τριγυρίζει ο Χάρος.
-Σώπα, πατέρα, μην το λες, μη λες πως θα πεθάνης,
κ’ έχουμ’ οχθρούς και χαίρονται και φίλους και λυπάνται.
-Ελάτε, πάρτε την ευκή, και να είσθε μονοιασμένοι.
Φιλήστε και τ’αγγόνια μου, που να ‘χουν την ευχή μου!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου