Την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων και σήμανε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ύστερα από χίλια σχεδόν χρόνια.
Μαζί της έπεσε και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτωρας, υπερασπιζόμενος μέχρις εσχάτων την Πόλη.
Η επέλαση των Οθωμανών συνεχίστηκε έως την Β. Αφρική και την Κεντρική Ευρώπη. Η Βιέννη πολιορκήθηκε δύο φορές έως τα τέλη του 17ου αιώνα.
Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Σάθας (1842-1914) στο έργο του “Τουρκοκρατούμενη Ελλάς” αναφέρει:
“….Τέλος πάντων την 29 Μαΐου 1453 είδεν η Δύσις εκπληρούμενον τον σκοπόν, τον οποίον προ εξακοσίων ετών λυσσωδώς επεδίωκεν.
Εν μέσω των καθημαγμένων ερειπίων της κλασικής των σχηματικών Ελλήνων πρωτευούσης υπερηφάνως πλέον εκυμάτιζεν η τροπαιοφόρος του Μωάμεθ σημαία. Αλλ’ η χαρά εκείνη ήτο στιγμιαία, διότι αμέσως έμπληκτοι οι Φράγκοι είδον, ότι οι Τούρκοι εχθρούς εξ ίσου εθεώρουν και τους λατρεύοντας τον Χριστόν και τους ασπαζομένους τα σανδάλια του διαδόχου του αλιέως. Κραυγή τότε σπαραξικάρδιος πανταχόθεν ηκούσθη, και σταυροφορίαι νέαι διωργανίζοντο προς παρεμπόδισιν του επαπειλούντος την Ευρώπην Ασιανού χειμάρρου.
Αι άθλιαι θρησκευτικαί διαιρέσεις ελησμονήθησαν απέναντι του κοινού κινδύνου, και οι τήδε κακείσε διεσπαρμένοι Έλληνες αδελφικώς ήρξαντο συνεργαζόμενοι μετά των αιτίων της καταστροφής της εθνικότητος των. Ισίδωρος ο Πελοποννήσιος, Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος, Ανδρόνικος ο Θεσσαλονικεύς, και άλλοι, διέτρεχον την Ευρώπην κηρύσσοντες τον ιερόν πόλεμον. Ο αφελής Ρόδιος στιχουργός Εμμανουήλ ο Γεωργιλάς εξεικονίζει κάλλιστα το τότε επικρατούν πνεύμα εν τοις εξής στίχοις.
“….Τέλος πάντων την 29 Μαΐου 1453 είδεν η Δύσις εκπληρούμενον τον σκοπόν, τον οποίον προ εξακοσίων ετών λυσσωδώς επεδίωκεν.
Εν μέσω των καθημαγμένων ερειπίων της κλασικής των σχηματικών Ελλήνων πρωτευούσης υπερηφάνως πλέον εκυμάτιζεν η τροπαιοφόρος του Μωάμεθ σημαία. Αλλ’ η χαρά εκείνη ήτο στιγμιαία, διότι αμέσως έμπληκτοι οι Φράγκοι είδον, ότι οι Τούρκοι εχθρούς εξ ίσου εθεώρουν και τους λατρεύοντας τον Χριστόν και τους ασπαζομένους τα σανδάλια του διαδόχου του αλιέως. Κραυγή τότε σπαραξικάρδιος πανταχόθεν ηκούσθη, και σταυροφορίαι νέαι διωργανίζοντο προς παρεμπόδισιν του επαπειλούντος την Ευρώπην Ασιανού χειμάρρου.
Αι άθλιαι θρησκευτικαί διαιρέσεις ελησμονήθησαν απέναντι του κοινού κινδύνου, και οι τήδε κακείσε διεσπαρμένοι Έλληνες αδελφικώς ήρξαντο συνεργαζόμενοι μετά των αιτίων της καταστροφής της εθνικότητος των. Ισίδωρος ο Πελοποννήσιος, Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος, Ανδρόνικος ο Θεσσαλονικεύς, και άλλοι, διέτρεχον την Ευρώπην κηρύσσοντες τον ιερόν πόλεμον. Ο αφελής Ρόδιος στιχουργός Εμμανουήλ ο Γεωργιλάς εξεικονίζει κάλλιστα το τότε επικρατούν πνεύμα εν τοις εξής στίχοις.
Νάχεν αστράψει ο ουρανός, νάχε καγή η ώρα,
ήλιος, σελήνη μηδαμού να μ’ είχαν ανατείλει,
Και τέτοια ‘μέρα μελανή να μ’ είχε ‘ξημερώσει.
Εις του Μαΐου του μηνός στας είκοσι εννέα,
Τρίτην ημέραν δολερήν, που αυθέντευεν ο Άρης,
η φούσκωσις (πιθανώς αντί φούσταις)Ανατολής επήρασι την Πόλιν..
…….
Της Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,
της θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης….
….Η Πόλις ήτον το σπαθί, η Πόλις το κοντάρι.
Η Πόλις ήτον το κλειδί της Ρωμανίας όλης,
Κ’ εκλείδων κ’ εσφάλιζεν όλην την Ρωμανίαν
Κ’ όλον το Αρχιπέλαγος εσφικτοκλειδωνεν το”
ήλιος, σελήνη μηδαμού να μ’ είχαν ανατείλει,
Και τέτοια ‘μέρα μελανή να μ’ είχε ‘ξημερώσει.
Εις του Μαΐου του μηνός στας είκοσι εννέα,
Τρίτην ημέραν δολερήν, που αυθέντευεν ο Άρης,
η φούσκωσις (πιθανώς αντί φούσταις)Ανατολής επήρασι την Πόλιν..
…….
Της Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,
της θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης….
….Η Πόλις ήτον το σπαθί, η Πόλις το κοντάρι.
Η Πόλις ήτον το κλειδί της Ρωμανίας όλης,
Κ’ εκλείδων κ’ εσφάλιζεν όλην την Ρωμανίαν
Κ’ όλον το Αρχιπέλαγος εσφικτοκλειδωνεν το”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου