Το σημαντικότερο πολεμικό γεγονός του πρώτου έτους της Επανάστασης που έκρινε την έκβαση της.
Όλα τα ελληνικά στρατεύματα και οι καπεταναίοι ύστερα από πολιορκία μηνών, συγκεντρώθηκαν γύρω από τα τείχη της Τριπολιτσάς και η επιτυχία τους ήταν θέμα χρόνου. Αποδείχτηκε δε η στρατηγική ιδιοφυϊα του Γέρου του Μωριά, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Ως και ο γηραιός Κόλιας Πλαπούτας από το χωριό Παλούμπα Γορτυνίας, “έσπευσε μετά χαράς επί φορείου εις την πολιορκουμένην Τρίπολιν και έδιδε γνώμας περί της ταχυτέρας εκπορθήσεως αυτής εις τον Κολοκοτρώνην…..” Τ. Κανδηλώρος, “Η Γορτυνία”.
Παρά την μεγάλη σκληρότητα αυτής της μάχης, οι Έλληνες πήραν δύναμη για την συνέχεια του αγώνα, και δεν είναι σωστό να κρίνουμε εκείνα τα γεγονότα με σημερινούς όρους, αλλά να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους.
Ο Φωτάκος, ζώντας εκείνες τις φοβερές ιστορικές στιγμές ως αγωνιστής, περιγράφει στ’ “Απομνημονεύματα” του:
“…..Τώρα θέλω διηγηθή τον τρόπον, πως οι Έλληνες εμβήκαν έξαφνα εις την Τριπολιτσάν χωρίς να ήναι προμελετημένον και μήτε να το γνωρίζουν οι μεγάλοι καπεταναίοι.
Οι Τούρκοι είπαμεν είχαν προσκληθή από τη Πέμπτην (22 Σεπτεμβρίου) δια την γενικήν συνέλευσιν. Άφησαν λοιπόν κατά την ώραν της συνελεύσεως και ταις τάπιαις του φρουρίου αφύλακταις και τα σπίτια τους ακόμη, και επροσηλώθησαν εις το αποτέλεσμα αυτής.
Η Τριπολιτσά ήτον καθώς είπαμεν τειχογυρισμένη και είχε τάπιαις με κανόνια. Εις του Ναυπλιού την Πόρταν ήτον η μεγάλη Τάπια και έμπροσθεν αυτής της Τάπιας είναι η εκκλησία Αγία Σωτήρα ονομάζομένη, και ως είκοσι χαλασμένα σπίτια, ονομαζόμενα Αρσενέκα. Εις αυτά τα χαλάσματα επήγαιναν οι Έλληνες συχνά και εμπορεύοντο με τους Τούρκους, οι οποίοι εκατοικούσαν επάνω εις την Τάπιαν, τους έδιδαν ψωμί καλό, σύκα, κρέας και έπερναν άρματα και άλλα πράγματα πολύτιμα.
Οι αρχηγοί εγνώριζαν τούτο, αλλ’ επειδή οι περισσότεροι από τους στρατιώτας ήταν χωρίς άρματα εκαμώνοντο ότι δεν τους έβλεπαν.
Οι τοπτσίδες (πυροβολισταί) της τάπιας αυτής Τούρκοι ήταν Αλβανοί και Ανατολίται αδιαβόλευτοι, συχνά ανταμώνοντο με τον Εμμανουήλ Δούνια Τσάκωνα, και με τους Σπετσιώτας Αυραντίνην και Γκίκαν Ρουμάνην συντεχνήτας των, επειδή γνώριζαν καλά να ρίπτουν κανόνια. Αυτοί οι τρεις εγνώριζαν την γλώσσαν των και εμπιστεύοντο αναμεταξύ των, εήγαιναν συχνά εκεί και τους ανέβαζαν εις την τάπιαν, εκρέμαγαν δηλαδή σχοινί δεμένον από ένα κανόνι και από αυτό επιάνοντο και ανεβοκατέβαιναν εις την Τάπιαν.
Την ημέραν δε της συνελεύσεως, ότε έλειπαν οι αξιωματικοί ανέβηκαν και άλλοι Έλληνες εις την Τάπιαν με σχοινία, τα οποία είχαν φέρει μαζί τους μιμούμενοι τον Αυραντίνην, όπου ανέβαινε με το σχοινί και τα έδεσαν από άλλα κανόνια. Ήλθαν και άλλοι πολλοί εις τα χαλάσματα τα οποία ήταν απέξω. Αυτοί τότε συνενοήθησαν με τους μέσα, και επειδή η Πόρτα του Ναυπλίου ήτον κοντά την άνοιξαν και εμβήκαν μέσα άλλοι Έλληνες Τσάκωνες και όσοι ήταν εκεί απ’ έξω Αγιοπετρίται.
Καθώς δε τους είδαν και οι άλλοι Αγιοπετρίται από το ταμπούρι τους ότι οι εδικοί τους εμβήκαν μέσα άρπαξαν και αυτοί τας σημαίας και επήγαν έξω από το φρούριον και εμβήκαν με τους αρχηγούς των από του Σεραγιού την Πόρταν, την οποίαν είχαν ανοίξει οι σύντροφοι τους, ο δε Αυραντίνης από την Τάπιαν, αφού την επήραν, εγύρισε τα κανόνια και εβάρει το Σεράγι.
Οι Τούρκοι ειδοποιήθησαν, εν ώ ήτον ακόμη εις την συνέλευσιν ότι οι Έλληνες εμβήκαν, έτρεξεν ο καθένας εις το σπίτι του δια να σώση την φαμιλία του και τα πράγματα του και καμμίαν προσοχήν δεν έδωσαν δια να εμποδίσουν το έμβασμα των στρατιωτών. Οι Έλληνες έπειτα επροχώρησαν, επήραν όλαις ταις Τάπιαις και τα δυνατά σπίτια, και μερικοί μόνον Τούρκοι επρόφτασαν και εκλείσθησαν εις τινα σπίτια δυνατά και εις την μεγάλην Τάπιαν.
Η σφαγή άρχισε εις όλα τα μέρη της πόλεως, το τουφέκι εδούλευε πανταχού και ανηλεώς κατά τρεις ολόκληρους ημέρας εσκοτώνοντο πάσης ηλικίας άνθρωποι άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανήλικα. Οι Έλληνες εδώ εξεδικήθησαν δι όσα τόσους χρόνους είχαμεν πάθει από τους τυράννους μας. Πολλοί δε Τούρκοι όπου εκλείσθησαν εις τα σπίτια των, επροτίμησαν και εκάησαν μέσα εις αυτά με ταις φαμίλιαις των παρά να παραδοθούν εις τους δούλους των.
Πολλοί Καπεταναίοι και άλλοι Έλληνες από φιλανθρωπίαν ήθελαν να σώσουν κανένα Τούρκον, αλλά άλλος Έλλην, του οποίου ο Τούρκος την γυναίκα, το παιδί ή και αυτόν τον ίδιον είχε κατά διαφόρους τρόπους ατιμάσει, τυραγνήσει και αδικήσει, άμα έβλεπε τον εχθρόν του του άναπτεν από πίσω την πιστόλαν ή το τουφέκι του. Όσοι ήθελαν να σώσουν Τούρκους και να κάμουν καλόν έτρεχαν κίνδυνον διότι πολλάκις το βόλι επέρνα τον Τούρκον και εφόνευε και τον Έλληνα, ο οποίος ήθελε να του σώση την ζωήν και ούτω τους άφιναν εις την διάκρισιν των.
Δεν ήτον κανένας Τούρκος ο οποίος να μην είχε δύο και τρεις εχθρούς, διότι ποτέ τους εν εσυλλογίσθησαν ότι θα σηκωθούν οι ραγιάδες των και θα ζητήσουν την ελευθερίαν τους. Το δε κακόν έξαφνα τους ήλθεν εις το κεφάλι τους.
….Η κυρίευσις της Τριπολιτσάς, διότι επήραν των Τούρκων τα άρματα, αρμάτωσαν όλους τους Πελοποννησίους, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς, καθώς είπαμεν, ήσαν αρματωμένοι με μαχαίρας, τας οποίας οι γύφτοι(σιδηρουργοί) τότε τας έκαμαν, και με σουχλιά. Τους έδωσε δε ακόμη και μεγάλο θάρρος κατά των Τούρκων, διότι εφόρεσαν χρυσά και καλά φορέματα και λαμπρά άλογα εκαβάλικαν.
Άρχισαν λοιπόν έπειτα από όλα αυτά να συλλογίζωνται πως να εξαπλώσουν τον πόλεμον και υπέρ της εδικής των ελευθερίας και υπέρ της ελευθερίας των άλλων αδελφών τους”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου