Τιμούμε και μνημονεύουμε τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης και γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από τότε που μπήκαν οι βάσεις της σύστασης του νέου Ελλήνικου Κράτους!
Να πως διηγείται ο Κολοκοτρώνης το κυνηγητό που υπέστη από τους Τούρκους, που ήθελαν να χαλάσουν τους κλέφτες και καπεταναίους “διατί μία ημέραν ημπορεί να κάνουν επανάστασιν”.
Γενάρης 1806. Απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του (συγγραφέας Γεώργιος Τσερτέτης):
“……...επήραμε την δημοσιά της Τριπολιτσάς και πήγαμε εις το Βαλτέτσι αποπάνω να λημεριάσωμε. Οι γυναίκαις του χωριού μας εγνώρισαν και ευθύς έδωκαν παντού την είδησην ότι: “εδώθε πάγει ο Κολοκοτρώνης” και μας επήραν κυνηγώντας. Το δειλινό εφύγαμε και έστρεψα κατά την Καρύταινα…….από πέτρα σε πέτρα επήγαμε σε μια στάνη, και μας είπαν πως ήταν γεμάτη Τούρκους. Τότε αποφάσισα να γίνωμεν εις τέσσερα μπουλούκια και να υπάγωμεν σε φίλους να κρυφτούμε.
Ο Αντώνης Κολοκοτρώνης με άλλον ένα εκρύφτηκε εις τους συγγενείς μας, τον Δημητράκη Κολοκοτρώνη με άλλους τρεις να πάνε να κρυφτούν εις την Βυτίνα, όπου είχαμε συγγενείς, και τον αδελφό μου Γιάννη μα άλλους τέσσερους να υπάγη αποκάτω εις την Δημητσάνα, οπού είν’ ένα χωριό, δια να τους κρύψη ένας πιστός φίλος οπού είχαμε. Ο Αντώνης γλύτωσε και σώζεται έως σήμερον. Ο Δημητράκης εκάθησε δύο ημέραις εις την Βυτίναν. Έφυγε από εκεί. Του Δημητράκη του έκοψαν το κεφάλι και το χέρι, το παρουσίασαν ως δικό μου, επειδή είχε γράμματα. Ο Γιάννης δεν εύρε τον φίλο του, επήγε εις τους Αιμιαλούς, μοναστήρι, του έδωκε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε, έδωσε είδησιν εις τους Τούρκους, επήγαν, τον επολιόρκησαν εις τον ληνόν και τον εσκότωσαν.
Εγώ έμεινα με άλλους τέσσερους, επήγα εις ενός φίλου μου προεστού εις το Πυργάκι, ονομαζόμενον κύρ Παρασκευά, εύρηκα το παιδί του, επειδή αυτόν τον είχαν στην Καρύταινα, δια να κρυφτώ. “Εγώ σας φύλαγα τόσον καιρό, τώρα θα με φυλάξετε εσείς”. Με πήγε εις μία τρύπα και τον έστειλα εις την Βυτίνα δια να μάθη τι γίνεται. Ο μήνας ήτο Γενάρης. ………...Κι αυτός επήγε εις την Βυτίνα και επήρε τους Τούρκους δια να τους φέρη εις την τρύπα να μας πιάσουν……...Μας εκυνηγούσαν όλην την ημέραν εως το Ζυγοβίστι.
Εκείνην την ημέραν εσκότωσαν τον αδελφόν μου και έκαμαν χαραίς οι Τούρκοι. Ευθύς κατάλαβα, ότι τους εσκότωσαν, αφού ήκουσα ταις μπαταριαίς, το σημείον της χαράς των.
Ετράβηξα λοιπόν δια την Λιοδώραν εις τον γέρο Κόλια και Δημήτρην γαμβρόν μου. Τους είχαν ενέχυρο εις την Καρύταινα και δεν εύρηκα παρά μόνον τον αδελφόν του τον Γεωργάκη, μας έφερε ψωμί και τον είπα να υπάγη έως την Ζάτουνα. Έμαθε ότι εσκότωσαν όλους τους ιδικούς μας.
Οι Τούρκοι του έδωκαν μία διαταγή εις τους Ψαραίους, Παλουμπαίους και λοιπά χωριά ότι, αν σκοτώσετε τον Κολοκοτρώνη, να είναι τα χωριά σας τόσους χρόνους ασύδοτα, και αν δεν τον εσκοτώσετε, από επτά χρόνους και απάνου θέλει τους περάσωμεν όλους από το σπαθί.
Οι Τούρκοι αφού μ’ εκυνηγούσαν απ’ όλα τα μέρη, εστοχάσθηκαν ότι αλλού βέβαια δεν ημπορεί να καταφύγη, ειμή εις τους Κολιαίους και δια τούτον αυτήν την διαταγήν.
Ο Γεωργάκης μ’ έσμιξε και μ’ εδιηγήθηκε τα πάντα και έτσι έφυγα και ακούσθηκα εις την Λαγκάδα……….."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου