Να πως τον περιγράφει ο αγωνιστής και συγγραφέας Φωτάκος στο βιβλίο του “Βίοι Πελοποννησίων Ανδρών”:
“Κατήγετο απὸ την Δημιτσάναν. Κατὰ δε την αρχὴν της επαναστάσεως μη δυνάμενος να φέρη όπλα, διότι ήτον αδυνάτου σώματος καμπούρης και στραβοπόδης, ούτος ο πυγμαίος, αν και του έλειπαν όλα, είχεν όμως μεγάλον τον Ελληνικὸν αίσθημα κατὰ των τυράννων, διότι έτρεχεν εις τα στρατόπεδα των Ελλήνων, και εις τας πολιορκίας, ενθουσιάζων τους στρατιώτας, και γράφων και στίχους επαινετικοὺς εις τους στρατηγοὺς και τους καπεταναίους, ήτον ο νέος ποιητὴς της επαναστάσεως. Αγαπούσε πολὺ να βλέπη τον στρατηγὸν Νικήταν Σταματελόπουλον, και όπου και αν επήγαινε και εστέκετο τους στίχους τους οποίους έκαμνε τους ανεγίνωσκε πρώτον του Νικήτα, και έπειτα επήγαινεν εις τους άλλους και τους έψαλλεν.
Ευρεθεὶς δε εις μίαν μάχην, εις την οποίαν ο στρατηγὸς Νικήτας ενίκησεν, και οι στρατιώται του επήραν πολλὰ λάφυρα και ζώα, έλαβεν ένα άλογον, το οποίον του εχάρισεν ο Νικήτας δια να περιπατή καβάλα· αλλ᾿ επειδὴ ήτο πτωχὸς και δεν είχεν έξοδα να το θρέψη, έκαμεν ένα γράμμα του Νικηταρά, ούτως τότε έλεγον, και του έγραφε «Τὸ δώρο σου Νικηταρά, άλογο χωρὶς νουρὰ, ή μου στέλλεις καὶ κριθάρι, ή σου στέλνω το τομάρι».
Η Πελοποννησιακὴ Γερουσία του έδιδε τα έξοδα του. Ηθέλησε να υπάγη εις Δημιτσάναν την πατρίδα
του καβάλα με το νέον αποκτηθὲν άλογον, εις δε τον δρόμον όπου επήγαινεν ευρήκε δένδρα ονομαζόμενα κορομηλιαίς, αι οποίαι είχον τους καρποὺς, τα κορόμηλα, τους οποίους αφού είδε, εστάθη καβάλα απὸ κάτω απὸ ένα δένδρον, και επειδὴ έφθανεν εύκολα τους καρποὺς, έφαγε πολλοὺς απὸ αυτοὺς, και του έφερον τον θάνατον. Τοιουτοτρόπως εχάθη ο πτωχός. Αφού η φύσις τον εστέρησε το σώμα, του έδωκε μεν πνεύμα πολὺ, αλλὰ κοιλίαν μικρὴν και αδύνατον και δια τούτο μη δυνάμενος να χωνεύση τα κορόμηλα απέθανεν.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου