Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα, ανάμεσα στα μεγάλα προτερήματα του, όπως στρατηγική ικανότητα και αποτελεσματικότητα, οξυδέρκεια, πατριωτισμός, κ.λ.π. ήταν και η ικανότητα του να λειτουργεί ως ειρηνοποιός πάντα για το καλό της πατρίδας, όταν ξεσπούσαν διαφωνίες και έριδες στις ελληνικές δυνάμεις.
Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά περιστατικά από τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Οι πρόκριτοι, που δεν ήθελαν τον Υψηλάντη και ο λαός που τον θαύμαζε και προσδοκούσε πολλά.
Ο Κολοκοτρώνης αφηγείται στα απομνημονεύματα του:
“Τον Ιούνιο μήνα ήλθε ο Υψηλάντης εις το Άστρος και εσυνάχθηκαν όλοι οι άρχοντες της Πελοποννήσου……
Εκεί ο Υψηλάντης εγύρευε να κάμη πράγματα οπού δεν άρεζαν των αρχόντων και έτσι εφιλονείκησαν….ήθελεν να κάμη ως Επίτροπος του γενικού Επιτρόπου, οι άρχοντες δεν ηθέλησαν και έτσι εδυσαρεστήθη ο Υψηλάντης και ανεχώρησε δια την Καλαμάτα….
Εις τα Βέρβενα ήσαν συναγμένοι έως 5000 στρατιώταις. Αυτοί επήραν όλοι τα άρματα δια να σκοτώσουν τους άρχοντας. Ήλθαν και μας πολιόρκησαν εις το κονάκι του Πετρόμπεη, όπου είμεθα όλοι συναγμένοι. Ήκουσα τον θόρυβο και ηθέλησα να έβγω έξω, ο Κανέλος Δεληγιάννης μ’ εμπόδιζε, τους είπα: “Αφήσετε να έβγω, μήπως γένη αρχή και πέση κανένα τουφέκι και τότε μας σκοτώσουν όλους”. Εγώ στρατιώταις δεν είχα τότες, εβγήκα έξω και ωμίλησα: “Έλληνες, τί θέλετε; Ελάτε εδώ”. Και ευθύς έτρεξαν και με σήκωσαν εις τον αέρα. Μου λέγουν ότι: “Θέλομε να σκοτώσουμε τους αρχοντας, διότι μας έδιωξαν τον Υψηλάντη”. Εγώ τους είπα: “Ελάτε να σας ειπώ πρώτον και εγώ, έπειτα, είμαι συμβοηθός σας, να τους σκοτώσετε”. Τους ετράβηξα τίρο τουφέκι εις μίαν βρύσι όλους, και ανέβηκα απάνω εις μία πέτρα για να ακούν όλοι, και τους είπα: “Διατί θέλομεν τον χαϊμό μας μονάχοι μας; Ημείς εσηκώσαμε τα άρματα δια τους Τούρκους και έτσι ακουστήκαμε εις την Ευρώπη, ότι σηκωθήκαμεν οι Έλληνες δια τους τυράννους και στέκεται όλη η Ευρώπη να ιδή τι πράγμα είναι τούτο. Οι Τούρκοι όλοι είναι ακόμη απείραγοι εις τα κάστρα και εις ταις χώραις, και ημείς εις τα βουνά, και αν σκοτώσωμεν τους προεστούς, θα ειπούν οι βασιλείς, ότι τούτοι δεν εσηκώθηκαν δια την ελευθερίαν, αλλά δια να σκοτωθούν συνατοί τους, και είναι κακοί άνθρωποι, Καρβονάροι, και τότε ημπορούν οι βασιλείς να βοηθήσουν τον Τούρκο και να λάβωμεν ζυγόν βαρύτερον από εκείνον οπού είχαμε. Γράφομε και έρχεται οπίσω ο Υψηλάντης και μην επήρε ο νους σας αέρα”. Τότε τους ησύχασα.
Οι άρχοντες και ο Μαυρομιχάλης έστειλαν τον Αναγνωσταρά και εγύρισαν οπίσω τον Υψηλάντη, και επήγε πάσα ένας εις την θέσι του”.
Λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε ανάλογο περιστατικό στη Ζαράκοβα.
“...Εκείναις ταις ώραις εκάθοντο οι άρχοντες μας εις την Ζαράκοβα, δεν ενθυμούμαι τώρα τι τους εζήτησε ο Υψηλάντης και οι άρχοντες δεν τον εδέχθηκαν. Το στράτευμα σαν το ήκουσε αυτό, αποφάσισε να υπάγη εις την Ζαράκοβα να τους σκοτώση. Μου έκαμε μια αναφορά και μου έλεγε, ότι: “Οι άρχοντες δεν θέλουν να υπογράψουν εκείνο οπού ζητεί ο Υψηλάντης”, και μου ζητούσαν την γνώμη μου δια να τους σκοτώσουν. Και εγώ τους αποκρίθηκα: “Μείνατε ήσυχοι και εγώ τελειώνω και τούτην την δουλειά”. Εσηκώθηκα λοιπόν το μεσημέρι και επήγα εις την Ζαράκοβα, ηύρηκα τους άρχοντας, τους είπα: “Τι κάνετε; Κάμετε ό,τι κάμετε, υπογράψατε ό,τι σας ζητεί ο Υψηλάντης δια να τελειώση και αυτός ο βρασμός”. Και έτσι τελείωσε και αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου