Οι φορεσιές των αγωνιστών της Επανάστασης και η μάχη με τις ψείρες παράλληλα με τις μάχες για την απελευθέρωση........για να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες από την ιστορική εκείνη εποχή.
Περιγράφει ο Ιωάννης Φιλήμων στο έργο του "Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως:
<<Οι πάντες εφόρουν ομοιομόρφως, πρώτον, χιτώνα καθήκοντα μέχρι των γονάτων (φουστανέλλαν), δεόμενον δια ζωστήρος περί την οσφύν, δεύτερον, υποδύτην (γελέκι) και περίσφυρα σάγινα. Τρίτον, πίλον ερυθρούν, ον περιέβαλλον οι πλείστοι και δια στροφίου (σερβέτας), ως οι Τούρκοι. Τέταρτον, πέδιλα εξ ακατέργαστου δέρματος βοϊου απλά και ελαφρά, ως των ποιμένων και γεωργών (τσαρούχια), και πέμπτον, αμφίμαλλον ή ετερόμαλλον χλαίναν (φλοκάτα), ην επαναβλητόν ωσεπιπολύ έφερον οι πλείους.
Ο χιτών του μεν οπλαρχηγού πολλάς είχε πτυχάς, του δε στρατιώτου ολίγας, του Ρουμελιώτου εν γένει πλειοτέρας, και του Πελοποννησίου μετριωτέρας. Πρώτη βάσις του στρατιωτικού ήδη ιματισμού ήσαν “η φουστανέλλα και το τσαρούχι”, ων άνευ, ως πλεοναζόντων, ου μόνον εθεωρείτο τις αναρμόδιος ή και άνανδρος στρατιώτης, αλλά και ενεπαίζετο ως “ψαλιδοκέρι” μεν ή “σπληνάντερον” παρονομαζόμενος, ει ενεδύετο περισκελίδα (πανταλόνι), ως “τουντούμης” δε και “χαλδούπης” ει έφερε βράκαν.
φωτο: κλέφτης με χαρακτηριστική ενδυμασία από ορεινή περιοχή-Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Περί καθαριότητος, ως αδυνάτου ούσης εν τοις στρατοπαίδοις, περιττόν νομίζομεν πάντα άλλον λόγον, ότε επί σαρκός όλων, από του ανωτέρου μέχρι του κατωτέρου, το βασίλειον των φθειρών ήκμαζε και ουδόλως κατεβάλλετο μεθ’ όλην την δια πολλών τρόπων ενεργουμένην σύντονον καταδίωξιν και θραύσιν. Οι άπαξ και δις της ημέρας οπλίζοντες τας χείρας αυτών κατά του οχληρού τούτου ενθρού, εν τη αυτή και πάλιν ευρίσκοντο καταστάσει επί της επιούσης.
Ο αδιάκοπος κνησμός ανυποφόρητος εγίγνετο, και ξυόμενοι διατέλουν οι πάντες άνευ περιστολής τινός, διότι το κακόν γενικόν ήτον. Οι στρατιώται μάλιστα ουκ εφθειρίζοντοδια των χειρών, ως μη επαρκουσών κατά της τοσαύτης πληθύος, αλλ’ ετινάσσοντο, ως έλεγον, ήτοι ετίνασσον επί πυράς τα ιμάτια, ότε αθρόαι κατέπιπτον αι φθείραι, μη αντεέχουσαι κατά της πολλής θερμότητος και περικαιόμεναι. Όπως δε καταστέφηται και η κονίς, συστέλλοντες καλώς τα ούτω θερμά ιμάτια, εκάθηντο επ’ αυτών και απέπνιγον οιονεί ταύτην. Εντεύθεν επήγασε και συνήθης κατέστη η δικαιολογία της χαρακτήρα λειποταξίας φερούσης αναχωρήσεως αυτών ή εκείνων των στρατιωτών εις τα ίδια: “Πάμε ν’ αλλάξουμε”>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου