ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Είναι Ιούνιος 2010. Περπατάω στους δρόμους της πόλης βυθισμένη στις σκέψεις των καθημερινών προβλημάτων της εποχής μας με κατήφεια και προβληματισμό και ξαφνικά σταματάω μπροστά στο γωνιακό σπίτι  γιατί μου τραβάει το ενδιαφέρον η χελιδονοφωλιά που βρίσκεται κάτω από τη βεράντα του πρώτου ορόφου. Εκπλήσσομαι ευχάριστα και η διάθεση μου αλλάζει προς το καλύτερο. Τι όμορφη εικόνα! Μια καλοχτισμένη φωλιά γαντζωμένη στη γωνία της βεράντας, τα στόματα τριών  μικρών χελιδονιών να   

προεξέχουν και να φωνάζουν για τροφή και μια χελιδόνα να πηγαινοέρχεται διαρκώς κουβαλώντας τροφή για τα μικρά της.
Δεν καθυστερεί καθόλου στο πήγαινε-έλα. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα εφορμά, βάζει τη τροφή βαθειά στο τεράστιο -συγκριτικά με το σώμα- στόμα τού κάθε χελιδονιού τηρώντας τη σειρά ευλαβικά και ξαναφεύγει για συνέχιση της αναζήτησης. Παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον και συζητώ ευχάριστα με τη κυρία Κρινιώ την ιδιοκτήτρια του σπιτιού.  -Άργησε η χελιδόνα αυτή τη φορά! μου είπε. Μάλλον πάει να τους φέρει νερό! Τη βοηθάει και το ταίρι της στην ανατροφή! Η κυρία Κρινιώ είναι ο φύλακας άγγελος τους και ξέρει όλες τους τις κινήσεις. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να διαταράξει την απρόσκοπτη λειτουργία της χελιδονοφωλιάς από το κτίσιμο, την εκκόλαψη των αυγών μέχρι την ανατροφή των μικρών και το πέταγμα τους όταν θα είναι έτοιμα.

Συγχαίρω τη κυρία Κρινιώ (συμπατριώτισσα από την Γορτυνία) για την ασφάλεια που παρέχει στα χελιδόνια και οι δυο μαζί θαυμάζουμε τη χελιδόνα για την αφοσίωση στα παιδιά της και τη φροντίδα που τους παρέχει. Αισθάνεται τέτοια ασφάλεια που δεν πτοείται καθόλου από την παρουσία μας. Κάθε χρόνο κάνουν το αποδημητικό ταξίδι και επιστρέφουν την επόμενη άνοιξη στη φωλιά τους για την αναπαραγωγή. Δεν αντιστέκομαι στο πειρασμό να τα φωτογραφήσω, άλλωστε δεν συναντάμε κάθε μέρα τέτοιες εικόνες. Έχει και η πόλη κάποιες καλές πλευρές. Σκέπτομαι λίγο με την  ευκαιρία του γεγονότος αυτού και συνειδητοποιώ ότι πολλά είδη πουλιών τα συναντάμε στα προάστια της πόλης ενώ αντιθέτως έχουν εξαφανιστεί από τα χωριά μας. Πιο πολλά κοτσύφια ακούει κανείς να κελαηδούν στα άλση της Αθήνας παρά στα χωριά. Φαίνεται ότι ακολουθούν κι αυτά διακριτικά τον άνθρωπο και τις δραστηριότητες του. Στη πατρίδα μου τη Γορτυνία, έχουν σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια οι καλλιέργειες που αποτελούσαν προϋπόθεση για την ύπαρξη πολλών πουλιών. Ενδεχομένως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. Σ ‘ αυτό το σημείο σκέπτομαι τη λαϊκή ρήση: «Ούτε πουλί πετούμενο!» που λέγεται πολλές φορές για την  ερήμωση της υπαίθρου.

Το χελιδόνι, έχει υμνηθεί με το πιο πηγαίο μέσο έκφρασης του λαού, το δημοτικό τραγούδι. Ας θυμηθούμε τους στίχους του μοραΐτικου τραγουδιού:

Χελιδονάκι θα γενώ και τα βουνά θα πάρω

Για να βρω τον ασίκη μου, για να βρω τον καλό μου
Σε τι τραπέζια τρώει ψωμί σε τι ταβέρνες πίνει
Σαν τι χεράκια τον κερνούν και τα δικά μου τρέμουν……