Μετά τα Ορλωφικά (1770), με τις διαταγές του Σουλτάνου εστάλησαν χιλιάδες Αλβανοί και Τούρκοι “..προς ριζικήν καταστολήν πάσης τάσεως επαναστατικής..” “Διέπραξαν τας φρικοτέρας και αιματηροτέρας ανοσιουργίας...” και “...η Γορτυνία εδέχθη γενναίαν μερίδα εκ των βανδαλικών τούτων επιδρομών…..καταστήσας την Γορτυνίαν φρικαλέαν έρημον πλήρη τέφρας και νεκρών….”.
Τους άγριους Αλβανούς αντιμετώπισαν οι κλέφτες και οι αρματωλοί, κυρίως ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, που έγινε ο φόβος και τρόμος τους.
“Οι Αρβανίται τον είχαν τόσον τρομάξει, που έκαναν όρκο: “Να μη γλυτώσω από του Κολοκοτρώνη το σπαθί”, λέει ο γιος του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο μετέπειτα αρχηγός της Επανάστασης στ’απομνημονεύματα του.
“...Έκτοτε όμως ο Κολοκοτρώνης κατέστη κάρφος εις τους οφθαλμούς των Αλβανών, ως και των Τούρκων...και εκ τούτου ηναγκάσθη ν’ ασφαλίση την οικογένειαν του εις την εν Γορτυνία μονή της Κερνίτσης, εκεί δε και ο υιός αυτού Θεόδωρος έμαθε παρά τινός μοναχού Νεοφύτου να συλλαβίζη επί της Οκταήχου. Κατά το διάστημα τούτο ο Κωνσταντής περιεφέρετο εις τα όρη της Πελοποννήσου…..ευρέθη δε μακράν της Γορτυνίας ότε δια τελευταίαν φοράν τον Απρίλιον του 1779 εισέβαλον εις αυτήν οι Αλβανοί ενσπείροντες τον φόνον και τον όλεθρον.
Μετά φρίκης διηγούνται εν Βυτίνη τα της εισβολής ταύτης, εις δε Βερβίτσαν δεικνύουν οι γέροντες και την θέσιν, εν η ανεσκολοπίζοντο(παλουκώνονταν) οι κάτοικοι.
Οι Ζυγοβιστινοί,, Δημητσανίται, Ζατουνίται και Στεμνιτσιώται είχον καταφύγει εις τα σπήλαια των βράχων του Λουσίου και πλείστοι μετά των γυναικοπαίδων εις τας πέριξ Μονάς.
Την 16 Απριλίου Αλβανικόν απόσπασμα υπό αξιωματικόν Άραβα προσέβαλε μακρόθεν τους εν τω Προδρόμω, αντικρούσαντας αυτό επί δύο ημέρας επιτυχώς. Αλλά την τρίτην, εξαντληθέντων των πολεμοφοδίων, οι Αλβανοί επλησίασαν δια νυκτός και απέκλεισαν την Μονήν, πυροβολούντες εκεί όπου ήκουον φωνάς.
Εκ τούτων μία μήτηρ έρριψεν ηρωικώς έξω της μονής προς τους βράχους το κλαυθμηρίζον τέκνον της, ίνα σώση τους εις το κελλίον συνωστισμένους, επειδή ακούοντες τους κλαυθμηρισμούς επυροβόλουν και εφόνευσαν τινάς οι εχθροί.
Την πρωίαν επεχείρησαν να εκπορθήσωσι την οχυρωματικήν θέσιν δι’ εφόδου και έρριψαν εκατοντάδες σφαιρών κατά της σιδηράς θύρας διατρήτου ούσης εκ τούτων μέχρι της σήμερον. Η θύρα ήρχισε να υποχωρή και θρήνος και κλαυθμός ηκούσθη εν τη μονή.
Αλλ’ εις των εγκλείστων επιβαλών σιγήν και διατάξας προσευχάς εις πάντας, τινάσσει τας πυριτοθήκας πάντων των εν διαδρόμω, αποσπά εν μέγα μετάλλινον κομβίον εκ του φορέματος παρακείμενης γυναικός, πληροί το όπλον και σταυροκοπηθείς πυροβολεί. Ο επί κεφαλής Άραψ έπεσε παρά την θύραν ευθύς νεκρός, Οι δε λοιποί Τούρκοι, υποπτεύσας ενέδραν και μη πειθόμενοι ότι είχον πράγματι εξαντλήση τα πολεμοφόδια οι πολιορκούμενοι, ετράπησαν εις φυγήν.
Εξελθόντες δε οι χριστιανοί και ευρόντες το απορριφθέν παιδίον ανηρτημένον εκ της νάκας από παρατυχόντος κλάδου και ζων εισέτι εις τους βράχους των θεμελίων της μονής, εδόξασαν ολοψύχως δια την προστασίαν τον Ύψιστον...” Τάκης Κανδηλώρος - “Η Γορτυνία”- 1898
Αλλά και κατά την διάρκεια της Επανάστασης, πολλές φορές βρήκαν καταφύγιο στη μονή, οπλαρχηγοί και λαός, ειδικότερα κατά τις επιδρομές του Ιμπραήμ που έφτασε πολύ κοντά.
Στη μονή βρήκε καταφύγιο και ο Κόλιας Πλαπούτας τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπως γράφει ο Τάκης Κανδηλώρος (“Η Γορτυνία”-1898): “…...Κατόπιν δ’ επιδραμόντος του Ιμπραήμ κατά το 1826 και διηούντος την Γορτυνίαν μετεκομίσθη εις την Μονήν του Προδρόμου παρά την Δημητσάναν και εκεί ετελεύτησε τω 1827 πλήρης μεν ημερών, αλλά και πλήρης οδύνης δια την επί Ιμβραήμ εθνικήν συμφοράν”.
“..Ο δε Ιμπραχήμης διεύθυνεν εν σώμα ισχυρών εξ εκείνης της στρατολογίας, δια να κυριεύσωσι τους εις τα Σπήλαια……
….καθ’ όλα τα μεσόγεια της Πελοποννήσου δεν εμπόδισαν τον Ιπραχήμην τα διάφορα σπήλαια και αι τρύπαι, τα οποία οι Έλληνες οχυρώσαντες κατώκουν, όσον εμπόδισαν τας περαιτέρω προόδους του η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, και το ερείπιον φρούριον της Καρυταίνης, κατά δεύτερον δε και τρίτον λόγον ήσαν και άλλα πολλά σπήλαια και μερικά Μοναστήρια, ως το του Προδρόμου, το του Φιλοσόφου εις την επαρχίαν της Καρυταίνης, και η εις το Καστρί Μονή Προδρόμου, δια την κυρίευσιν των οποίων κατέβαλεν όχι ολίγους κόπους και θυσίας ο Ιμπραχήμης, αλλ’ ιστάθη αδύνατον να επιτύχη..” Αμβρόσιος Φραντζής -“Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος”- 1839
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου