Καλοκαίρι του 1827, 7ος χρόνος της Επανάστασης
Ο Αγώνας βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο Ιμπραήμ “αλωνίζει” στην Πελοπόννησο από το 1825, έχοντας καταφέρει να τον προσκυνήσουν και να υποταχτούν πολλές περιοχές της Αχαϊας και της Ηλείας, οι δε Έλληνες αγωνιστές είναι αποκαμωμένοι, κυρίως από τις φοβερές ελλείψεις σε τρόφιμα και πολεμοφόδια.
“Αλωνίζει” όμως και ο γενικός αρχηγός, ο Γέρος του Μωριά, καθώς και πολλοί καπεταναίοι με τους πολεμιστές τους, αντιμετωπίζοντας σθεναρά τον Ιμπραήμ, εμψυχώνοντας τον αγωνιζόμενο λαό και διεκδικώντας με δραματικές εκκλήσεις τα απαραίτητα εφόδια από την κυβέρνηση.
“...δια την εκστρατείαν μου αναπόφευκτα τροφάς και πολεμοφόδια, αλλ’ όχι μόνον πρόβλεψιν καμμίαν δεν ίδον, αλλ’ ούτε αποκρίσεως καν ηξιώθην δια παρηγορίαν μου…....βεβαιούμαι, ότι έφθασαν και τροφαί και πολεμοφόδια σταλμένα από τους φιλανθρώπους φιλέλληνας της Ευρώπης δια τι δεν στέλνει; μη τάχα νομίζει, ότι τρώγονται αι πέτραι δια να ζήσουν συνερχόμενα τα στρατεύματα;….” Θ. Κολοκοτρώνης
Μέσα από τις επιστολές του Κολοκοτρώνη μαθαίνουμε λεπτομέρειες που περιγράφουν την πολύ δύσκολη κατάσταση:
“Προς τον Γενναίον Κ. Ιωάννην Θ. Κολοκοτρώνην
Άμα λάβης την παρούσαν μου διατάττεσαι να παραλάβης τους υπό την οδηγίαν σου στρατιώτας, τους Βουνίσιους, Καμπίσιους και Πέρα Μερίσιους Καρυτινούς και ν’ απέλθης μ’ όλην την δυνατήν ταχύτητα προς τα μέρη του Βαλτεσινίκου και Αγριδοκάρνεσο, όπου διετάχθη να σταθή και ο στρατ. Δ. Πλαπούτας, και όπου φθάνοντες ηνωμένοι θέλετε παρατηρεί τα κινήματα των εχθρών, οίτινες σκοπούν ως μανθάνω να διαβούν από Τριμπολιτζάν εις Πάτρας, ώστε αν δοκιμάσουν τούτο να τους κτυπήσετε και βλάψετε…….θέλετε δε συννενοείσθαι και μετά του στρ. Β. Πετιμεζά, όστις ευρίσκεται εις Λυκούργια ή Παγκράτη……
11 Ιουνίου 1827, Βόχα, ο Γεν. Αρχηγός της Πελοποννήσου Θ. Κολοκοτρώνης”
“Προς την επί του πολέμου Γραμματείαν της επικρατείας
Προ ολίγου δια της υπ’ αριθμ. 1184 ειδοποίησα τα κινήματα του Ιμπραϊμη, ταύτην δε την ώραν της ημέρας ήλθεν απεσταλμένος επίτηδες Καπετάνιος εκ Καλυβίων Ζαρούχλας, όστις μας ανήγγειλεν, ότι ο Ιμπραϊμης εισέβαλεν εις Καλάβρυτα και πολεμεί το Μέγα Σπήλαιον, και ότι το προ ημερών εις Τριμπολιτζάν ελθόν σώμα του επέστρεψε και εκείνο εις Καλάβρυτα…..
11 Ιουνίου 1827, Βόχα, ο Γεν. Αρχηγός Θ. Κολοκοτρώνης”
“Προς την επί των πολεμικών Γραμματείαν της Επικρατείας
Κύριε
Και το λεοντάρι το μεγαλείτερον θηρίον της γης κακείνο εις πέντε δραμιών φουσέκι δεν ημπορεί ν’ αντισταθή. Ετιμήθην παρά του Αρχιστρατήγου εις την Γεν. Αρχηγίαν των πολεμ. Στρατευμάτων όχι δια να φάγω ή δια να σκοτώσω μόνος μου τον εχθρόν, αλλά δια να οδηγήσω κατ’ αυτού τα Πελοποννησιακά στρατεύματα.
Τα στρατεύματα αυτά συνίστανται από ανθρώπους και όχι από πέτρας, αλλά και τι λέγω; Και αι πέτραι αυταί υποτάσσονται εις την δύναμιν του μπαρουτιού. Δύο τώρα περίπου μήνας δεν έπαυσα καθημέραν ουδέ στιγμήν να επικαλούμαι την πρόνοιαν της Κυβερνήσεως κατ’ ευθείαν και δια του Αρχιστρατήγου δια τα δια την εκστρατείαν μου αναπόφευκτα τροφάς και πολεμοφόδια, αλλ’ όχι μόνον πρόβλεψιν καμμίαν δεν ίδον, αλλ’ ούτε αποκρίσεως καν ηξιώθην δια παρηγορίαν μου, και μέχρι μεν τινός ίσως η Κυβέρνησις εδικαιολογείτο, ότι αυτά δεν ευρίσκονται, μ’ όλον ότι αν ήθελεν, ευρίσκοντο όλα.
Αλλά τόρα ότε βεβαιούμαι, ότι έφθασαν και τροφαί και πολεμοφόδια σταλμένα από τους φιλανθρώπους φιλέλληνας της Ευρώπης δια τι δεν στέλνει; μη τάχα νομίζει, ότι τρώγονται αι πέτραι δια να ζήσουν συνερχόμενα τα στρατεύματα; μη τάχα γνωρίζει, ότι ο Γεν. Αρχηγός ημπορεί να τα θρέψη με υπερφυσικήν τινα δύναμιν; έστω την τροφήν των ημπορεί οπωσούν να προβλέψη αρπάζων του πτωχού πολίτου τα πρόβατα, την ζωοτροφίαν του, το ψωμί του από το στόμα του, μπαρούτι όμως πόθεν να το αρπάση; ή μήπως έχει την επιτηδειότητα να μεταβάλλη το χώμα εις μπαρούτι; αυτά είναι αδύνατα κοντά εις τον Κολοκοτρώνην Γ. Αρχηγόν αγνοούντα και χημίαν και κάθε άλλην επιστήμην, εις άλλον δεν είναι παράξενον να ήναι εύκολα. Ο Κολοκοτρώνης εκ νεότητος του εγνώρισεν, ότι με μπαρούτι και μολύβι γίνεται ο πόλεμος, και με αυτά τα μέσα να ηξεύρη να πολεμή, όταν αυτά η Κυβέρνησις δεν του τα προβλέπη αυτός τότε δείχνει αναξιότητα.
Εως τώρα εφώναζον και Βουλευταί και Κυβερνήται και ο απλούς λαός, δια τι δεν κινείται ο Γ. Αρχηγός; δια τι κάθεται; η Κυβέρνησις, άλλοι έλεγον (όσοι φατριασταί), του επρόβλεψε προ τόσου καιρού τα αναγκαία, άλλοι (όσοι πατριώται) του τα προφθάνει κατόπιν, και κανείς δεν έλεγεν αν συγκεντρωθή εις κανέν μέρος και τον φορτωθή ο εχθρός, ή αυτός τον εχθρόν, πως θα πολεμήσουν, ο μεν έχων βόλια και μπαρούτι, ο δε ξύλα και σίδερα.
Ο Γεν. Αρχηγός ενώ επρόσμενε να γίνη ημέραν παρ’ ημέραν καμμία πρόβλεψις, και δεν έγεινε, δεν έλιπεν αφ’ ετέρου να βιάζη να κινηθούν τα στρατεύματα, υποσχόμενος εις αυτά άφθονα τα πάντα, και αφιερώσας τας ελπίδας του εις τον Θεόν εκινήθη και ο ίδιος, τάχα κινηθείς τι απαντά καθ’ οδόν; Δεν απαντά ειμή λαούς προθύμους να πολεμήσουν και να νικήσουν, απαντά γράμματα από Πάτραν και Βοστίτζαν μηνύοντας λυπηράς ειδήσεις, ότι ο λαός εκείνων των μερών υποτάσσεται φεύ! αισχρώς εις τον Τούρκικον ζυγόν, μη βλέπων καμμίαν δύναμιν ελληνικήν.
Ο Γεν. Αρχηγός τον οποίον και οι υποταγμένοι και οι μη λαοί περιμένουν με μεγάλην δίψαν τι να κάμη περιστοιχισμένος από τα τοιαύτα; να παρρησιασθή προς αυτούς να γνωρίσουν την αδυναμίαν του; ή να τους ειδοποιήση την αμεριμνίαν της Κυβερνήσεως δι’ αυτούς, ότι πεπωρωμένοι από τα πάθη οι κρατούντες, κωφεύουσιν εις τας φωνάς των, και εκ τούτου απόλυνται; φοβείται, ότι και τα δύω θα φέρουν εις εσχάτην απελπισίαν και εκείνους, όσοι ακόμη ζωογονούνται με την ελπίδα, ότι υπάρχει Κυβέρνησις και έθνος…….
Εκ τούτων όλων και αφ’ όσων ημπορείτε να συμπεράνετε θεωρείται, ότι το έθνος γίνεται αυτό καθ’ αυτό προδότης της ελευθερίας του, διότι η Κυβέρνησις του αμελεί παντάπασι δι αυτό, ο Γεν. Αρχηγ. δια αν αθωώση τον εαυτόν του ενώπιον του έθνους, ενώπιον της Πελοποννήσου, ενώπιον όλου του χριστιανικού κόσμου δια να μη κατηγορηθή από αναξιότητα ή έλλειψιν εις το χρέος του, δια να αποφύγη τον έλεγχον της συνειδήσεως του, ότι έλειψεν από τι, το οποίον θεωρείται ως προς αυτόν εσχάτη προδοσία της πατρίδος, δια αν έχη να δικαιολογηθή εις τα συνερχόμενα στρατεύματα ότι όσον εξαρτάτο παρ’ αυτού το ηκολούθησε καθ’ όλη την έκτασιν, έκρινε χρέος του να καθυποβάλη ενώπιον του έθνους του την ειλικρινή ταύτην και πατρικήν εξομολόγησιν…..και ειδοποιών αυτό δια της επί των πολεμικών Γραμματείας την αθλιεστάτην κατάστασιν της Πελοποννήσου, του κέντρου της ελληνικής επικρατείας, παρακαλεί την Κυβέρνησιν του να επιβλέψη επ’ αυτό, εις το εναντίον δε διαμαρτύρεται επισήμως ενώπιον του έθνους…..
Ενώ δε κατά χρέος κάμνω τούτο δεν απελπίζομαι αφ’ ετέρου, αλλά προχωρών ήδη σπουδαίως προς τα μέρη των Καλαβρύτων δεν θέλει λείψω αφ’ ό,τι γνωρίσω συντελεστικόν της συστάσεως στρατοπέδου, της τελείας ανατροπής των αντενεργειών, της παιδείας των υποταγέντων, και της εμψυχώσεως του λαού, δια να εκπληρώσω τον όρκον μου το να υπερασπισθώ την πίστιν και πατρίδα μου, μέχρι της υστέρας σταλαγματίας του αίματος μου.
16 Ιουνίου 1827 εκ Ζάχουλι ο Γεν. Αρχηγ. της Πελοποννήσου Θ. Κολοκοτρώνης “
Από τα “Ελληνικά Υπομνήματα αφορώντα την Ελληνικήν Επανάστασιν” του Γενναίου Κολοκοτρώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου