Ιούλιος 1822- Μονομαχία και κίνδυνος για τον Δημητράκη Πλαπούτα στα Φίχτια Αργολίδας, λίγο πριν την μάχη των Δερβενακίων

Τον Ιούλιο του 1822 οι ελληνικές δυνάμεις με διάφορα στρατιωτικά σώματα υπό την αρχηγία των καπεταναίων της Πελοποννήσου και την γενική αρχηγία του Κολοκοτρώνη, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την εισβολή του πολυάριθμου στρατού του Δράμαλη, έχουν καταλάβει νευραλγικά σημεία του Αργολικού κάμπου δίνοντας διάφορες μάχες πριν την μεγάλη μάχη στα Δερβενάκια και την συντριβή της  στρατιάς του Δράμαλη, όπου θριάμβευσε η διορατικότητα και το πολεμικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για αντιμετώπιση του εχθρού στα στενά των Δερβενακίων, παρά την αντίθετη εκτίμηση άλλων καπεταναίων ότι ο Δράμαλης θα προχωρήσει προς την Τρίπολη.

Σε μια απ’ αυτές τις μάχες κινδύνευσε ο γορτύνιος  στρατηγός Δημητράκης Πλαπούτας ή Κολιόπουλος.

Ιδού πως περιγράφει ο Μιχαήλ Οικονόμου, αγωνιστής και γραμματέας του Κολοκοτρώνη την εν λόγω σκηνή:

“….Απερχομένων δε των τε παρά της Διοικήσεως απεσταλμένων…..κατέβη εις αντάμωσιν του Κολιοπούλου(Δ.Πλαπούτα), Α. Κολοκοτρώνη, Δ. Δεληγιάννη και λοιπών, εις κάτω Μπέλεσι, στέρναις και Μαλανδρένι και εις  έντευξιν ελθών μετ’ αυτών και τοποθετήσας, τον μεν Κολιόπουλον μετά του Δ.Δεληγιάννη εις το Β.Δ. πλησίον του Άργους  χωρίον Σχοινοχώρι, και τινα άλλην θέσιν εκείσε, όπου και οδος προς Τρίπολιν δια Τουρνικίου και Πορτών. Δια των χωρίων Λιόντι και Γυμνοϊτικα διελθών κατήλθεν εις Άγιον Γεώργιον της Νεμέας…..

Επειδή δε οι Τούρκοι ουδεμίαν έως τότε απήντησαν αντίστασιν σπουδαίαν, την μετά της Κορίνθου συγκοινωνίαν των δεν δεν διέκοψαν, και εις τα χωρία απωτάτω ανά ολίγοι προς λαφυραγωγίαν ή και αιχμαλωσίαν τινα, αφόβως απομακρυνόμενοι διεσκορπίζοντο. Δια τούτο, εις μεν το Μαλαντρένι, απηντήσαμεν δέκα πέντε περίπου ιππείς μετ’ ολίγων πεζών, οίτινες αίφνης και απροσδοκήτως περικυκλωθέντες και κλεισθέντες  εντός του εκεί Πύργου ετέθησαν εις άμυναν, και μη θελήσαντες να παραδοθώσι, πυρός τεθέντος εις την κάτω του Πύργου θύραν και διαδοθέντος, συνεκάησαν μετά των ίππων των άπαντες. 

Και εις το Χαρβάτι δε και Φίχτια ιδών ο Κολιόπουλος(Δημήτριος Πλαπούτας) ολίγους περιτρέχοντας και εξελθών και αυτός κατ’ αυτών με ολίγους ιππείς, συνεπλάκη ως  εις μονομαχίαν μετά τινος ιππέως Τούρκου, όστις επιτηδειότερος ων έθραυσε την σπάθην του Κολιοπούλου, ώστε εκινδύνευεν, εάν εις των ακολούθων του, ο Μάστρο-Γεώργης Μπίρης δεν αφίππευεν ετοίμως και εφόνευε δια πυροβόλου τον Τούρκον. Εφόνευσαν δε και εκεί τότε τινάς των ούτω διεσπαρμένων Τούρκων, και ούτοι ήσαν αι απαρχαί….”

Ο δε Φωτάκος περιγράφει το γεγονός:

“...κατά την εισβολήν του Δράμαλη εις Πελοπόννησον ο Πλαπούτας έγεινεν έτι επισημότερος στρατηγός, διότι πρώτος αυτός εκτύπησε κατά το χωρίον Χαρβάτι και Φίχτια τον στρατόν εκείνου, ότε έμπλεξε με τινας Τούρκους, ήλθεν εις μονομαχίαν με ένα εξ αυτών, και εκινδύνευσε, διότι ο Τούρκος, όταν ήλθον εις θέσιν να μεταχειρισθούν τα σπαθιά των, εκτύπησε και ετσάκισε το σπαθί του Πλαπούτα, αλλ᾿ ούτος ευτυχώς τον εσκότωσε. Κατόπιν εσύστησε το φροντιστήριον εις το Σχοινοχώρι, και εκείθεν εστρατοπέδευσεν όπισθεν του Παλαιοκάστρου Άργους κατά την θέσιν Άκοβα, όπου συνεκέντρωσε στρατόν υπέρ τας δύο χιλιάδας μετά της Επαρχίας Τριπολιτσάς, και την Φαναριτών αρχομένων από τον Τσανέτον Χρηστόπουλον, του δε όλου στρατοπέδου αρχηγὸς ήτον ο ίδιος Πλαπούτας. Εκείθεν επολέμει αδιακόπως μέχρι τέλους τον Δράμαλη. ….”

Επίσης ο Νικόλαος Σπηλιάδης  περιγράφει αυτήν την πολεμική σκηνή:

“….Προπορευόμενος δε του στρατού με τον Ν. Μπούκουραν, Σπ. Σπηλιωτόπουλον και τον μαχητήν Μαστρογιόργην λεγόμενον, όντας εφίππους, έφθαεν εις Μαλανδρίνον, όπου ευρών δύω  Τούρκους ιππείς, και σπασάμενος το ξίφος, ώρμησεν εναντίον των και εκινδύνευσε, διότι ο έτερος αυτών σπαθιστής ων επιτήδειος, έκοψεν εις δύω το ξίφος του, και τον επλήγωσεν εις την ρίνα κατ’ επιφάνειαν. Ο δε Πλαπούτας λαμβάνει το ξίφος του Σπηλιωτοπούλου και μάχεται, ότε ο Μαστρογιόργης ετουφέκισε και εφόνευσε τον Τούρκον. Ο δε Μπούκουρας εφόνευσε τον άλλον, αφ’ ού επληγώθη ωσαύτως εις το ωτίον. Ο Πλαπούτας έστειλε το ξίφος του εις την Γερουσίαν, ήτις την 13 Ιουλίου τον γράφει: “το εις δύω τεθλασμένον ξίφος σου ελάβομεν. Επληροφορήθημεν και ότι επληγώθης επιπολαίως εις το πρόσωπον. Τοιαύται πληγαί προσθέτουσι λάμψιν εις την τιμήν και την δόξαν ήτις σε περικαλύπτει”. Η Γερουσία εχρεώστει βέβαια να τον στείλη άλλο ξίφος καλλίτερον, αλλ’ ηδύνατο κατ’ εκείνην την ώραν, ότε η Τριπολιτσά ήτον έρημος, να εύρη ξίφος; Πλην και ζητούντα πυριτόβολα, “ δεν είχομεν, τον λέγει, κατά το παρόν να σε στείλωμεν, διότι στερούμεθα μολύβδου”, και τούτο ήτο βέβαια το μέγα δυστύχημα….”