Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα...ένας εορτασμός που θεσμοθετήθηκε για να τιμά και να θυμίζει τους αγώνες της γυναίκας για τα δικαιώματα της στην κοινωνία, στην εργασία, στην μόρφωση, στην οικογένεια, στην ισότητα των φύλων, στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, κ.λ.π.
Ας αφιερώσουμε τον φετινό εορτασμό στις γυναίκες του Αγώνα για την ελευθερία κατά την έκρηξη Ελληνικής Επανάστασης του 21, αλλά και προεπαναστατικά, για τον ηρωϊσμό τους, την γεναιότητα τους, την αυτοθυσία τους και την τεράστια προσφορά τους.
Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Σουλιώτισσες, γυναίκες της Νάουσας και άλλες πολλές - πολλές γυναίκες …..
Ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος έγραψε για την Μπουμπουλίνα:
Η Μπουμπουλίνα ήταν ωραία,
είχε τα βήματα στιβαρά,
και ως η Άρτεμις κολοσσιαία
επεριπάτει και φοβερά.
Μεγάλα είχεν όμματα Ήρας
και βλέμμα σπείρον γοργούς σπινθήρας.
Το χρυσοκέντητον ένδυμα της
ζώνη συνέσφιγγεν αργυρά
και από ταύτης εις τα πλευρά της
σπάθη εκρέματο ηχηρά.
Η ίδια είπε:
“ Έδωσα στην πατρίδα την καρδιά μου, τα πλούτη μου, τα παιδιά μου, τ’ αδέρφια μου, τα καράβια μου, δεν έχω πια τίποτ’ άλλο να δώσω”.
Δυστυχώς είχε άδοξο τέλος από δολοφονική επίθεση συμπατριώτη της Σπετσιώτη, το 1825, κι έτσι δεν πρόφτασε να δει την Ελλάδα ελεύθερη.
( Η Μπουμπουλίνα στην πολιορκία του Ναυπλίου)
Η Μαντώ Μαυρογένους, μοναχοκόρη του μεγαλέμπορου Νικόλα Μαυρογένη, για την ιδέα της ελευθερίας, ξόδεψε όλη τη μεγάλη της περιουσία και κατάντησε, πριν τελειώσει ακόμα καλά-καλά ο πόλεμος, αυτή, η πάμπλουτη αρχοντοπούλα, να είναι μια φτωχή ορφανή. Όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, της προσέφερε το βαθμό αρχιστρατήγου για τις υπηρεσίες της κατά την Επανάσταση, της έδωσε μια μικρή σύνταξη και της ανέθεσε την ανωτάτη επίβλεψη του ορφανοτροφείου Ναυπλίου. Πέθανε στην Πάρο στα 1844.
Τη θυσία των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο, το 1803, προκειμένου να μην πέσουν με τα παιδιά τους στα χέρια των Τουρκαλβανών του Αλή πασά, υμνεί ο εθνικός μας ποιητής:
Τες εμάζωξε εις το μέρος
του Ζαλόγγου τ’ ακρινό
της ελευθεριάς ο έρως
και τες έμπνευσε χορό.
Τέτοιο πήδημα δεν το είδον
ούτε γάμοι ούτε χαρές
και άλλες μέσα τους επήδαν
αθωότερες ζωές.
Τα φορέματα εσφυρίζαν
και τα ξέπλεκα μαλλιά
κάθε γύρο που εγυρίζαν
από πάνου έλειπε μια.
Η Νάουσα μπήκε στην Επανάσταση αρχές του 1822 αλλά ακολούθησε η καταστροφή της από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου 1822. Χιλιάδες κάτοικοι της αιχμαλωτίστηκαν τότε ή θανατώθηκαν. Μέσα στον χαμό, δεκατρείς γυναίκες με τα παιδιά τους εγκλωβίστηκαν έχοντας μπροστά τους τα αφρισμένα νερά της Αραπίτσας και πίσω τους τις ορδές των Τούρκων. Προτίμησαν την θυσία στα παγωμένα νερά του ποταμού παρά την αιχμαλωσία και την ατίμωση από τους Τούρκους.
Η λαϊκή μούσα θρηνεί:
“Τρία πουλάκια καθόντανε,
στης Νάουσας το κάστρο,
Μακρυνίτσα μου καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Το `να κοιτάει τα Βοδινά,
και τ’ άλλο Σαλονίκη,
Μακρυνίτσα μου καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Το τρίτο το μικρότερο,
μοιρολογεί και λέγει,
Μακρυνίτσα μου καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Μας πάτησαν τη Νάουσα,
την πολυξακουσμένη,
Μακρυνίτσα μου καημό που `χει η καρδίτσα μου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου