Σέρβου Γορτυνίας- Στον Αγιολιά

Η Λειτουργία σ’ ένα εξωκλήσι είναι πάντα πιο γλυκιά και ζεστή. Ειδικά όταν συμβαίνει  να γίνεται στη κορυφή του βουνού, είναι μυσταγωγία.  Έτσι ήταν το πρωί της Παρασκευής 20 Ιουλίου, η Θεία Λειτουργία στο μικρό ξωκλήσι του Αγιολιά, στην άκρη του βράχου σε μια κορυφή του Σερβόβουνου, στη πλαγιά του οποίου βρίσκεται το χωριό Σέρβου Γορτυνίας. Οι ντόπιοι κάτοικοι και οι παραθεριστές του χωριού ανηφόρισαν με τη πρωινή δροσούλα στον Αγιολιά και μετείχαν στη ιερή μυσταγωγία εορτάζοντας τον Προφήτη Ηλία, των Άγιο των βουνοκορφών. 



Ο π. Θεοφύλακτος τέλεσε την Θεία Λειτουργία, συνεπικουρούμενος από τους ψάλτες του χωριού σε απόλυτη αρμονία με τα κελαηδίσματα των πουλιών και το τραγούδι των τζιτζικιών. Έγινε Αρτοκλασία προσφορά των οικογενειών που γιόρταζαν.  «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον οκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού……».

 

    

 

Στο προαύλιο, στήθηκε ένα λιτό μνημείο προς τιμήν των ανθρώπων, με την φροντίδα των οποίων κτίστηκε η εκκλησία πάνω στα ερείπια της παλιάς εκκλησίας. Φρουρός του μνημείου είναι το καντηλάκι, που καίει, για να διατηρεί άσβεστη τη μνήμη....

 

του Μιχάλη Κ. Σχίζα που είχε μεταφέρει τα υλικά στο αυτό χώρο για να ξαναχτίσει την γκρεμισμένη εκκλησία αλλά σκοτώθηκε στο πόλεμο του 1913, στη μάχη της Δουρούτης λίγο πριν την απελευθέρωση των Ιωαννίνων....

 

...και του Θεόδωρου Κ. Τρουπή με πρωτοβουλία του οποίου κτίστηκε τελικά το 1986. Οι απόγονοι τους και άλλοι κάτοικοι βοήθησαν στη τελική μορφή που έχει σήμερα το εκκλησάκι και ο περιβάλλον χώρος.

Ο ορίζοντας από τον Αγιολιά είναι θαυμαστός. Με δέος θωρεί κανείς το παρακείμενο βάραθρο ως το Λαγκαδινό Ρέμα .......

 

.....και τη Φρατζινέτα 

..και ύστερα στρέφει το βλέμμα του βόρεια- βορειοδυτικά όπου διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τις κοφτερές βουνοκορφές του Χελμού και του Ερύμανθου, αλλά και την γλυκιά ισιάδα του Ιονίου Πελάγους. Ο ζεστός καλοκαιρινός ήλιος θολώνει λίγο την ορατότητα και εμποδίζει να απολαύσει κανείς τις λεπτομέρειες. Στις πλαγιές των απέναντι κοντινών και χαμηλών βουνών διακρίνουμε τα χωριά της δυτικής Γορτυνίας, Σταυροδρόμι, Βυζίκι, Τρόπαια, Περδικονέρι, κ.ά.

 

 

Κι ύστερα η επιστροφή! Αποτελεί ευκαιρία για μια απολαυστική πεζοπορία προς το χωριό.

 

 

 

 

Στη διαδρομή δεν μπορείς παρά να προσέξεις τα χωράφια με τις καρυδιές και το χαρακτηριστικό θρόισμα που κάνουν από το ελαφρύ πρωινό αεράκι....

 

.... και τ΄ αγκάθια με το ωραίο μωβ χρώμα που συγκεντρώνουν πάνω τους όλα τα ζουζούνια. Αυτά τ' αγκάθια τελικά πρέπει να έχουν γλυκό νέκταρ γιατί όλα τα έντομα τα προτιμούν.

Η παρέα έφτασε αγνάντιο στο χωριό, μερακλώθηκε  και άρχισε να τραγουδά:

Τούτο το καλοκαιράκι κυνηγούσα ένα πουλάκι.

Κυνηγούσα προσπαθούσα, να το πιάσω δεν μπορούσα.

Κι έστησα τα ξόβεργα μου κι ήρθε το πουλί κοντά μου.

Βιολιτζής με το βιολί του, το ΄μπασε στη κάμαρη του. 

-Βιολιτζή μου πως τα κάνεις τα πουλάκια και τα πιάνεις;

-Με τα νάζια μου τα κάνω, τα πουλάκι και τα πιάνω.

και με τα καμώματα μου, φέρνω τα πουλιά κοντά μου.

Και με κείνα και με τάλλα, τάφερα από τα Λαγκάδια.

Και με τούτα και με εκείνα τάφερα από τη Βυτίνα.

(τοπική παραλλαγή του τργουδιού) 

Και του χρόνου!!!