23-24 Απριλίου 1821
“...Και ο Διάκος μετά 500 απήλθε δια την επί του Σπερχειού γέφυραν και την απέναντι εις Θερμοπύλας άγουσαν οδόν. Πριν δ’ να φθάση ούτος να οχυρωθή εκεί, από πρωϊας της 22 Απριλίου εκινήθη ο εις Λιανοκλάδι εχθρικός στρατός υπό τον Ομέρ Πασάν, προπορευομένου του πεζικού και επομένου του ιππικού. Το σώμα δε τούτο ιδόντες οι εις την γέφυραν του Γοργοποτάμου υπό τον Διοβουνιώτην Έλληνες, ανικάνους εις αντίστασιν θεωρήσαντες εαυτούς, εγκατέλιπον την θέσιν εκείνην...Ο Ομέρ Πασάς….συναχθέντος όλου του στρατού του….διέταξε να διαιρεθεί ο στρατός εις τρία μέρη, ων εν έταξεν εις θέσιν να εμποδίση την αλληλοβοήθειαν εις τα Ελληνικά, των δε το έτερον εφώρμισε κατά του Πανουριά, και το άλλο κατά των του Διάκου…
Οι υπό τον Πανουριάν, εν τη πρώτη εφορμήσει των Τούρκων ετράπησαν, ώστε κινδύνευσε και αυτός ο Πανουριάς να συλληφθή. .….Αλλά και οι περί τον Διάκον αυτόν δια το πλήθος των εχθρών πτοηθέντες και την σωτηρίαν των εις την φυγήν αναθέμενοι έφευγον, ώστε τον Διάκον μείναντα με ολίγιστους παρεκάλεσαν ούτοι προς αναχώρησιν, είχε δε και ο ψυχογυιός του έτοιμον επί τούτω τον ίππον του, αλλ’ αυτός εν τω ενθουσιασμώ του μη προσέξας εις την μόνωσιν του, ειπών “ο Διάκος δεν φεύγει”, ηρνήθη.
Επιπεσόντων δε αύθις των Τούρκων κατ’ αυτού εφονεύθη ο αδελφός του, μείνας δε με μόνον δέκα και ομού με αυτούς επιπηδήσας ει τινα πετρώματα, ετοποθετήθη εκεί και ημύνετο επί μίαν ώραν.
Των δε περί αυτόν πάντων φονευθέντων(πλην του ψυχογυιού του), και αυτός πληγωθείς εις τον δεξιόν ώμον, του ντουφεκίου του επομένως πεσόντος από την χείραν του, λαβών το πιστόλιον με την αριστεράν ανθίστατο ακόμη, αλλά τι να κάμη μόνος και πληγωμένος!
Τότε περικυλωθείς και γνωρισθείς συνελήφθη ζών! -Εν τη μάχη ταύτη εφονεύθησαν πολλοί Έλληνες και ολίγιστοι Τούρκοι.- Ταύτα συνέβησαν τη 23 Απριλίου.- Μετέφερον δε τον Διάκον θριμβικώς οι Τούρκοι πληγωμένον, αιχμάλωτον εις το Ζητούνι.
Την δ’ επιούσαν ηρώτησαν αυτόν οι πασάδες περί επαναστάσεως και των αιτίων αυτής κτλ. Ο δε μετά παρρησίας, αφοβίας και αταραξίας απήντησεν αυτοίς αληθώς εις πάντα τα ερωτήματα των. Ο Μεχμέτ-πασάς τω επρότεινεν, ότι ήθελε επιμεληθή προθύμως περί της θεραπείας το, εάν ήθελε να τον υπηρετήση, αρνηθέντι δε τω ηπείλησε θάνατον. Ο δε απήντησεν, “έχει η Ελλάς και άλλους πολλούς ως εμέ”.
Κατεδικάσθη επομένως, όχι ν’ αποθάνη απλώς, αλλά να σουβλισθή και οπτηθή ζών, και εις το σουβλί(οβελόν) σουβλισμένος ζων ν’ αποθάνη δια του πυρός, όπερ και εγένετο. Αγομένω δε, ο δήμιος τω έδωκε να φέρη αυτός το όργανον του θανάτου του, όπερ έρριψε μεθ’ οργής, λυπηθείς μάλλον δια την καταφρόνησιν και το πρόωρον του θανάτου του, ή δια τον θάνατον αυτόν.
Ότι δ’ ελυπήθη δια το πρόωρον εξάγεται και εκ του απαγγελθέντος υπ’ αυτού διστίχου μοιρολογίου, του εξής, όπερ τότε ετραγώδησεν, ως λέγεται,
Για ‘δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρη,
Τώρα π’ ανοίγουν τα κλαριά, και βγαν’ η γης χορτάρι,
διότι τούτο (αν αληθώς το απήγγειλε) εμφαίνει ότι διανοείτο, όχι ότι απέθνησκεν απλώς νέος, ούτε ότι καταλληλότερον ήτο να πάθη ό,τι να πάθη επρόκειτο εις άλλην τινα του έτους εποχήν, ή ότι ελέχθη από την περί αυτόν διαγελώσαν φύσιν έαρος (όπερ μικρολόγον) αλλ' ότι αλληγορικώς εξέφρασε λύπην ότι εστερείτο της ζωής εν αυτή τη αφετηρία του σταδίου του, εν αυτή τη αρχή της επαναστάσεως προώρως, μήτε άνθος, μήτε καρπόν αυτής ιδών, και δεν έζη να διατρέξη μακρότερον στάδιον, να φέρη και αυτός άνθη και καρπούς, ήτοι να κατορθώση νικας κατά των εχθρών και βλάβας άλλας να προξενήση αυτοίς υπέρ της φίλης του πατρίδος.
Υπέστη μ’ όλον τούτο καρτερικώς το λίαν επώδυνον εκείνο μαρτύριον του δια της και εν τούτω καρτερίας του καταισχύνας την τοιαύτην απάνθρωπον και βάρβαρον ωμότητα του Μεχμέτ κατά ενός τοιούτου παληκαριού, ου έπρεπε να σεβασθή καν την παληκαριά και προξενήσας μέγαν θαυμασμόν εις τους εχθρούς. Και ούτω το στάδιον του όλον, διαρκείας υπάρξαν, ωμοίασε την στιγμιαίαν διάβασιν λαμπρού μετεώρου ή διάττοντος”.
Από τα “Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας” του Μιχ. Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου